جالب این جا است که عین سؤال در ضمن یک قضیه ای از امام مجتبی(ع) پرسیده شد و آز زمانی بود که حضرت لباس فاخری در بر داشت و شمشیری را روی لبس بسته و بر قاطری راهدار و پر نشاط سوار بود و جمعی از بستگان همراه حضرت در حرکت بودند.
در بین راه پیر مردی از فقیران یهود که سخت پریشان حال و آشفته بود پیش آمد و حضرت را از حرکت بازداشت و گفت ای فرزند پیامبر(ص) درباره من انصاف ده، حضرت پرسید: در چه چیز انصاف دهم؟ گفت جد شما فرمود: "الدنیا سجن المؤمن و جنّة الکافر؛ دنیا زندان مؤمن و بهشت کافر است".
تو مؤمنی و من کافر.
در حالی که در نظر من دنیا برای تو بهشت است چه این همه نعمت در اختیار داری و برای من زندان است؛ زیرا بر اثر فقر و تنگدستی در معرض نابودی قرار دارم.
امام مجتبی(ع) سخن مرد یهودی را که شنید، سخن پیامبر اکرم (ص) را برایش توضیح داد و خطای دیدگاه یهودی را برایش آشکار ساخت و فرمود: ای پیرمرد اگر میدیدی نعمت هایی را که خداوند برای من و مؤمنین در جهان آخرت آماده کرده که نه چشمی دیده و نه گوشی شنیده، میدانستی که هم اکنون با تمام نعمت هایی که در اختیار دارم پیش از انتقال به جهان آخرت گویی در زندانی تنگ به سر میبرم و نیز اگر میدیدی آن عذاب همیشگی که خداوند برای تو و هر کافری در عالم آخرت قرار داده میفهمیدی که پیش از انتقال به عالم آخرت در نعمت گسترده و بهشت جاویدان جای داری.
با توجه به مظمون سخن امام مجتبی (ع) معنای حدیث معروف پیامبر اکرم(ص) به خوب روشن میشود که زندان بودن دنیا برای مؤمن و بهشت بودن برای کافر یک امر نسبی است؛ یعنی دنیای مؤمن نسبت به آخرت مؤمن و دنیای کافر نسبت به آخرت کافر مورد مقایسه قرار میگیرد و این بدان معنا نیست که مؤمن نباید از منافع مادی دنیا بهره مند شود.