امام صادق عليه السلام مى فرمايد : امام حسن عليه السلام در زمان خود از همه اهل زمان عبادت و زهدش بيشتر بود . هرگاه ياد مرگ و قبر و بعث و نشور و گذشتن بر صراط مى كرد ، گريه مى كرد و چون عرض اعمال را بر حضرت حق توجه مى نمود ، نعره مى كشيد و مدهوش مى گشت و چون به نماز مى ايستاد ، بندهاى بدنش مى لرزيد ؛ براى اين كه خود را در برابر حضرت ذوالجلال مى ديد و چون ياد بهشت و دوزخ مى كرد ، مضطرب مى شد ، مانند اضطراب كسى كه دچار گزش مار و عقرب شده ، در آن حال از خداوند طلب بهشت مى كرد و به حضرت او از عذاب جهنم پناه مى برد .
منبع : برگرفته از کتاب داستانهای عبرت آموز استاد حسین انصاریان