انسانِ متديّن در سايه دستورهاى دينى براى بهبود زندگى مادّى و معنوى خود و ديگران گام برمى دارد و مجاهدت در راه خدا را در طريق تأمين سعادت دنيا و آخرت خود مى داند .
فعاليّت و كوشش او رياكارانه نيست و اعمالش به صنايع حيله و نيرنگ رنگ آميزى نشده است ، براى دين و اجراى قوانين آن و براى سعادت واقعى خود و عائله خويش و افراد جامعه مشى عقلايى دارد و كوشاست كه فردى مفيد به حال جامعه باشد .
ديندارى ، پاسخ به نياز باطن
قبول دين از غرائز آدمى است و انسان با قبول اين حقيقت به نداى وجدان و الهام پيامبر باطن پاسخ مثبت مى گويد و آدمى به قدرى تشنه اين آب زلال است كه اگر به پيامبر و رسولى راه نيابد ، از سنگ و چوب ، خدايى به چهره بت تراشيده آن را پرستش نمايد و يا آن را مظهر حق دانسته به او فديه داده ، رفع حوائج خود را از او مى خواهد و يا مانند ما براى آرامش خود به بت پول روى مى آورد .
منبع : برگرفته از کتاب عرفان اسلامی استاد حسین انصاریان