توطئه ای که در نطفه خفه شد

 سران ارتش ، همچنان وفادار حکومت بودند و سخت در مقابل انقلاب ایستادگی می کردند . هر روز تانک و توپ ها را در خیابانها جولان داده ، دست به ارعاب و تهدید مردم می زدند . از 12-22 بهمن ماه ، هر روز تظاهرات بود . مردم مجسمه های شاه و رضاخان را از بالای میادین به زیر می کشیدند و کم بیش نفراتی در خیابانها کشته می شدند که گاهی در مراسم تشییع جنازۀ
آنها ، تظاهرات به بهشت زهرا می کشید .
روز 21 بهمن ماه ، از طرف حکومت نظامی طی اعلامیۀ شدید اللحنی اعلام شد که ساعات حکومت نظامی افزایش یافته و از ساعت فلان تا فلان ، کسی حق رفت و آمد ندارد . همه منتظر دستور امام بودند . بلافاصله حضرت امام با جرأت تمام اعلام کردند که حکومت نظامی حرام است و مردم باید به خیابانها بریزند .
دولت که همۀ فرصتها را از دست رفته می دید ، تصمیم گرفته بود با حمله ای همه جانبه و کشتار وحشیانه ، شهر تهران را به ویرانه ای بدل کند و مردمان بیشماری را به خاک و خون بکشاند . افزایش ساعات حکومت نظامی هم برای این بود که فرصت کافی برای نقل و انتقال توپها و تانکها داشته باشند؛ اما رهبر بزرگ و الهی امقلاب ، با درایت و هوشیاری کامل ، در آن لحظۀ حساس به درستی مردم را هدایت کردند . مردم نیز یک بار دیگر وفاداری و ایمان قلبی خود را به انقلاب و رهبرشان به منصه ظهور گذاشتند و با آن همه تهدیدات شدید ، سینه سپر بلا کرده ، به خیابانها هجوم آوردند . بدین ترتیب راه بر کاروان توپ و تانک بسته شد و نقشۀ طاغوتیان نقش بر آب شد .
در آن ساعت ، که امام فرمان هجوم مردم به خیابانها را صادر کردند ، من در مدرسۀ علوی بودم که بی درنگ به وسط جمعیت آمدم . در آن یکی – دو روز آخر ، افراد زیادی در تهران کشته شدند . ما که برای غسل و کفن شهدا به بهشت زهرا رفته بودیم ، مشاهد کردیم که صدها جنازه آوردند . با این وجود مردم دست از مقاومت بر نمی داشتند .
این رشادت ها ریشه در دین و اعتقاد به رهبر انقلاب داشت و نشان آن بود که قیام نه برای نان و آب ، بلکه از سر دلسوزی برای دین و فرهنگ و استقلال کشور است . به این دلیل بود که حضرت امام پیروزی انقلاب را به « انفجار نور » تعبیر کردند .