مى گويند اين عالم بزرگ كه به خاطر ارادت و علاقه و عشقش به حضرت سيّد الشهداء عليه السلام زبانزد خاصّ و عام بود و در خواندن مصائب كربلا يا شنيدنش از كثرت گريه و ناله و غم و اندوه به حالت غش و بى هوشى مى افتاد ، سالى شش ماه در ايران و شش ماه در كربلا بود .
در مدتى كه در كربلا مى زيست هر روز و هر شب به حرم مطهر سالار شهيدان مشرف مى شد و با گريه و ناله از حضرت امام حسين عليه السلام مى خواست كه مبادا در قيامت از گناه شمر بگذرد و او را مورد عفو و بخشش قرار دهد ، زيرا عقيده داشت حضرت امام حسين عليه السلام از چنان محبتى نسبت به ديگران برخوردار است كه امكان دارد در قيامت از قاتل خود در كمال بزرگوارى و كرامت گذشت كند ! !
منبع : برگرفته از کتاب با کاروان نور استاد حسین انصاریان