مهر و محبّت به خدا و اهل بيت قدس سرهما

محبّت به خدا و پيامبر و امامان معصوم قدس سرهما و اولياى حق ، محبتى است كه سبب ظهورش در خانه قلب ، معرفت به جمال و جلال ازلى و ابدى و شناخت كمالات پيامبر و رهبران آسمانى و چهره هاى ملكوتى است . محبتى كه دل را صفا مى دهد ، باطن را جلا مى بخشد ، اعضاء و جوارح را به گردونه طاعت مولا درمى آورد و زمينه قرب عاشق را به معشوق فراهم مى كند . محبتى كه آتش سوزانش هر چه غير محبوب است از ميان برمى دارد و جز او را در عرش دل باقى نمى گذارد . محبّت او است كه در قرآن مجيد مطرح است : . . . يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ. . .  . . . . آنان را دوست دارد ، و آنان هم خدا را دوست دارند . . .
. . . وَالَّذِينَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبَّاً للّه ِِ . . .  . . . . ولى آنان كه ايمان آورده اند ، محبّت و عشقشان به خدا بيش تر و قوى تر است . . . و همين دو آيه براى اثبات اين حقيقت كه محبّت به خدا با ارزش ترين حالت است ، كافى است زيرا متعلق اين محبّت حضرت رب العزه است كه فوق همه چيز و مستجمع همه صفات كمال است .
محبتى كه حضرت رحمة للعالمين و خاتم النبيين و ولى المؤمنين و شفيع المذنبين و مايه جان صادقين تحصيلش را از راه ويژه و مخصوص خودش ، فرمان واجب داده است : « أَحِبُّوا اللّه َ لِما يَغْدُوكُمْ مِنْ نِعَمِهِ وأحِبُّونِى لِحُبِّ اللّه ِ إِيَّاىَ » . خدايى كه در بستان نعمت هاى مادى و معنوى اش شما را پرورش داد و در امور دنيايى و آخرتى چيزى از شما فروگذار نكرد و نيز به من كه پيامبر و هدايت گر و تأمين كننده خير دنيا و آخرت شما هستم عشق ورزيد به خاطر اين كه من به سبب كمالاتم مورد محبّت خدا هستم .
اين محبّت كه آتش افروخته حق در دل اهل حقيقت است از شرايط ايمان بلكه ريشه ايمان و مايه و ذات ايمان است . ابو رزين عقيلى به پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله عرضه داشت : « يا رَسولَ اللّه ِ ! ما الاِْءيمانُ ؟ قَالَ : أنْ يَكونَ اللّه ُ وَرَسُولُه أَحَبُّ إِلَيْكَ مِمّا سِواهُما »  . اى فرستاده خدا ! ايمان چيست ؟ حضرت فرمود : خدا و پيامبرش نزد تو از هر چه غير آن دو منبع فيض است محبوب تر باشد .  و در روايتى ديگر از پيامبر عزيز صلي الله عليه و آله نقل شده : « لا يُؤْمِنُ الْعَبْدُ حَتّى اَكُونَ أَحَبَّ إِلَيهِ مِنْ أَهْلِهِ وَمالِهِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِيْنَ » .
عبد مؤمن نيست مگر اين كه من نزد او از خانواده و مال و همه مردم محبوب تر باشم . و در روايتى افزوده شده : « وَمِنْ نَفْسِهَ »  . [ و نه تنها از مال و زن و فرزند و همه مردم بلكه ] نزد خود او از وجود خودش نيز محبوب تر باشم . چنين محبتى هنگامى كه در دل شعله كشد و آتشش به جان افتد محب را در نقطه اى قرار مى دهد كه هر چه محبوب از او بخواهد با جان و دل بپذيرد و آن را براى رضاى محبوب و خشنودى معشوق انجام دهد و به همين خاطر است كه گفته اند و اثبات كرده اند كه « محبّت مايه طاعت و پديد آوردنده كرامت است »