ولادت امام موسی کاظم (ع)

نام امام هفتم ما ، موسى و لقب آن حضرت کاظم ( ع ) کنیه آن امام “ ابوالحسن “ و “ ابوابراهیم “ است . شیعیان و دوستداران لقب “ باب الحوائج “ به آن حضرت داده اند . تولد امام موسى کاظم ( ع ) روز یکشنبه هفتم ماه صفر سال 128هجرى در “ ابواء “ اتفاق افتاد . دوران امامت امام هفتم حضرت موسى بن جعفر ( ع ) مقارن بود با سالهاى آخر خلافت منصور عباسى و در دوره خلافت هادى و سیزده سال از دوران خلافت هارون که سخت ترین دوران عمر آن حضرت به شمار است . امام موسى کاظم ( ع ) از حدود 21سالگى بر اثر وصیت پدر بزرگوار و امر خداوند متعال به مقام بلند امامت رسید ، و زمان امامت آن حضرت سى و پنج سال و اندکى بود و مدت امامت آن حضرت از همه ائمه بیشتر بوده است
، البته غیراز حضرت ولى عصر (عج ). صفات ظاهرى و باطنى و اخلاق آن حضرت حضرت کاظم ( ع ) داراى قامتى معتدل بود . صورتش نورانى و گندمگون و رنگ مویش سیاه و انبوه بود . بدن شریفش از زیادى عبادت ضعیف شد ، ولى همچنان روحى قوى و قلبى تابناک داشت . امام کاظم به تصدیق همه مورخان ، به زهد و عبادت بسیار معروف بوده است . موسى بن جعفر از عبادت و سختکوشى به “ عبد صالح “ معروف و در سخاوت و بخشندگى مانند نیاکان بزرگوار خود بود . بدره هاى ( کیسه هاى ) سیصد دینارى و چهارصد دینارى و دو هزار دینارى می آورد و بر ناتوانان و نیازمندان تقسیم می کرد . از حضرت موسى کاظم روایت شده است که فرمود : “ پدرم ( امام صادق (ع ) ) پیوسته مرا به سخاوت داشتن و کرم کردن سفارش می کرد “ . امام ( ع ) با آن کرم و بزرگوارى و بخشندگى خود لباس خشن بر تن می کرد ، چنانکه نقل کرده اند : “ امام بسیار خشن پوش و روستایى لباس بود “ و این خود نشان دیگرى است از بلندى روح و صفاى باطن و بی اعتنایى آن امام به زرق و برقهاى گول زننده دنیا . امام موسى کاظم ( ع ) نسبت به زن و فرزندان
و زیردستان بسیار با عاطفه و مهربان بود . همیشه در اندیشه فقرا و بیچارگان بود ، و پنهان و آشکار به آنها کمک می کرد . برخى از فقراى مدینه او را شناخته بودند اما بعضى - پس از تبعید حضرت از مدینه به بغداد - به کرم و بزرگواریش پى بردند و آن وجود عزیز را شناختند . امام کاظم ( ع ) به تلاوت قرآن مجید انس زیادى داشت . قرآن را با صدایى حزین و خوش تلاوت می کرد . آن چنان که مردم در اطراف خانه آن حضرت گرد می آمدند و از روى شوق و رقت گریه می کردند . بدخواهانى بودند که آن حضرت و اجداد گرامیش را - روى در روى - بد می گفتند و سخنانى دور از ادب به زبان می راندند ، ولى آن حضرت با بردبارى و شکیبایى با آنها روبرو می شد ، و حتى گاهى با احسان آنها را به صلاح می آورد ، و تنبیه می فرمود . تاریخ ، برخى از این صحنه ها را در خود نگهداشته است . لقب “ کاظم “ از همین جا پیدا شد . کاظم یعنى : نگهدارنده و
فروخورنده خشم . این رفتار در برابر کسى یا کسانى بوده که از راه جهالت و نادانى یا به تحریک دشمنان به این کارهاى زشت و دور از ادب دست می زدند . رفتار حکیمانه و صبورانه آن حضرت ( ع ) کم کم ، بر آنان حقانیت خاندان عصمت و اهل بیت ( ع ) را روشن می ساخت ، اما آنجا که پاى گفتن کلمه حق - در برابر سلطان و خلیفه ستمگرى - پیش می آمد ، امام کاظم ( ع ) می فرمود : “ قل الحق و لو کان فیه هلاکک “ یعنى : حق را بگو اگرچه آن حقگویى موجب هلاک تو باشد . ارزش والاى حق به اندازه اى است که باید افراد در مقابل حفظ آن نابود شوند . در فروتنى - مانند صفات شایسته دیگر خود - نمونه بود . با فقرا می نشست و از بینوایان دلجویى می کرد . بنده را با آزاد مساوى می دانست و می فرمود همه ، فرزندان آدم و آفریده هاى خدائیم . از ابوحنیفه نقل شده است که گفت : “ او را در کودکى دیدم و از او پرسشهایى کردم چنان پاسخ داد که گویى از سرچشمه ولایت سیراب شده است . براستى امام موسى بن جعفر ( ع ) فقیهى دانا و توانا و متکلمى
مقتدر و زبردست بود “ . محمد بن نعمان نیز می گوید : “ موسى بن جعفر را دریایى بی پایان دیدم که می جوشید و می خروشید وبذرهاى دانش به هر سو می پراکند “ . 

منبع : پایگاه اهل بیت (ع)