چهره هاي محبوب و منفور در قرآن

 حسين انصاريان، تهران، انتشارات المهدي، چاپ اول، 1362، 107 صفحه، وزيري.
توصيفي است از معرفي ده چهره محبوب و ده چهره منفور وصف شده در قرآن كريم. نوشتار حاضر به معرفي گروه هايي از انسان ها كه مورد مدح و ذم قرآن كريم قرار گرفته اند مي پردازد و اوصاف آنان را بيان مي كند. نگارنده، نخست به اوصاف قرآن اشاره نموده و قرآن را نوري بر تارك بشريت خواند و اوصافي مانند ذكر، فرقان، نور، شفا، رحمت، حكيم، بشري، تبيان، حق و هدي به قرآن نسبت داده به آيات متناسب با آنان را بيان مي كند. آنگاه به معرفي برخي از انسان هاي ممدوح و مطرود از نگاه قرآن پرداخته و توابين، متطهرين، متوكّلين، محسنين، متّقين، مقسطين، قتال كنندگان در راه خدا، دين داران واقعي، پيروان رسول اكرم(ص) و صابرين را جزء كساني در قرآن معرفي كرده كه خداوند متعال آنها را دوستان خود شمرده و ازآنان تمجيد نموده است و معتدين و مفسدين، كافرين، ظالمين، مسرفين، خائن، مستكبرين، فرحين و مختال فخور را جزء انسان هايي بر شمرده است كه مورد مذمت خداوند متعال قرار گرفته اند. وي، در وصف هر گروه از انسان هاي فوق الذكر آيات مربوط به آنها را ذكر مي نمايد و با استفاده از تفاسير معروف قرآن كريم، اوصاف هر گروه را به طور مجزّا از قرآن استخراج نموده و رواياتي نيز درباره آنها نقل مي نمايد. در توصيف هر گروه مثبت يا منفي علت مدح يا ذم آن گروه را با توجه به مفاد آيات بيان كرده و كاركرد هاي مثبت و منفي آنان را بازگو مي كند و فضل ورحمت خاص خداوند نسبت به گروه اول و محروميت و خذلان را نسبت به گروه دوم را وصف مي كند. از ديدگاه وي، قرآن رابطه بين انسان و خداوند را به خوبي روشن كرده و راه رشد و كمال و سقوط و هلاكت انسان ها را به خوبي مشخص نموده و آيينه تمام نما خوبي ها و بدي ها بوده و بدون قرآن و پيروي از آن راه اتّصال به عالم غيب و ملكوت امكان پذير نخواهد بود و هدايت صحيح انسان به سمت مقصود اصلي صورت نخواهد گرفت.