چطور مي توان فهميد كه ايمان قوي شده و به يقين تبديل گشته است؟

از روايات بر مي آيد كه يقين، مرتبة كامله اي از يامان است كه افراد كمي موفق به تحصيل آن مي شوند. امام باقر (ع) مي فرمايد: در بين مردم چيزي كم تر از يقين تقسيم نشده است. يقين و نشانه هايش شناخته مي شود. رسول خدا(ص) با مردم در بامداد نماز مي خواند كه به جواني در مسجد نگريست كه سر به زير داشت، رنگش زود و لغز و ديده هايش به گودي فرو رفته بود. رسول خدا(ص) فرمود: چگونه صبح كردي؟ گفت: در حال يقين. حضرت فرمود: هر يقيني را حقيقتي است. حقيقت يقين تو چيست؟
عرض كرد: يقين است كه مرا اندوهگين ساخته و بيداري شب و تشنگي روزهاي گرم را براي من قابل تحمل كرده و جانم را از دنيا و آن چه در آن است، بي رغبت ساخته است تا آن جا كه گويا عرش پروردگارم را مي بينم كه براي رسيدگي به حساب خَلق بر پا شده و مردم براي حساب جمع شده اند, گويا اهل بهشت را مي نگرم كه در نعمت اند و در بهشت بر پشتي ها تكيه زده اند. گويا به دوزخيان نگاه مي كنم كه در آن جا معذّب اند و به فرياد رسي ناله مي كنند. گويا اكنون آهنگ زبانه كشيدن آتش دوزخ در گوشم طنين انداز است. رسول خدا(ص) فرمود: اين جوان بنده اي است كه خدا دلش را به نور ايمان روشن ساخته است.
اميرالمؤمنين (ع) مي فرمايد: كوتاهي آرزوهاي دنيوي و اخلاص در عمل و زهد در دنيا نشانه هايي از يقين است. كسي كه به يقين رسيده در هر پيش آمد ناگوار و حادثة سختي، وحشت و اضطراب دروني ندارد. امام صادق(ع) مي فرمايد: خداوند به عدلش خوشي و آسايش را در يقين و رضا و غصه و اندوه را در شك و سخط قرار داده است.