على بن مهزیار مى گوید: وقتى بالاى عقبه طائف رسیدم تا نماینده اى که از طرف امام عصر دنبال من آمده بود، مرا خدمت ایشان ببرد، وقتى جاى حضرت را نشان داد، گفت که این خیمه اى که وسط صحراست، مرکز زندگى ایشان است.
بعد رو به سوى من کرد و گفت: این جا جاى پرهیزکاران است، هر چشمى را راه نمى دهند، هر نفسى را راه نمى دهند، خودشان هم که ظاهر مى شوند، تمام نفوس خبیثه را از بین مى برند، دنیا پر از عدل و داد مى شود تا لایق دیدن ایشان باشد.
وقتى ایشان ظاهر مى شود، با بودن ایشان دیگر ظلم و جورى نیست. الان چشم ایشان را دور دیده اند که ظلم به طور مارپیچى در دنیا حرکت مى کند به گونه اى که من مى توانم ظالم باشم یا مى توانم ظلم کنم، ولى وقتى ایشان بیایند، خدا به دست ایشان و یارانشان تمام جهان را پاک مى کند.
امام باقر علیه السلام مى فرمایند: زمانى که ایشان بیاید، عرب با آن آتش شهوتش در زمان ایشان بسیار آرام مى شود.
امام باقر علیه السلام مى فرماید: اگر زیباترین دختر با روى باز از بازار بغداد شترى را بار کند، یک طرف طلا و یک طرف نقره و این دختر زیبا با پاى پیاده تا شام پشت سر شتر برود، یک دور بین، بین این عرب ها بگردد نه چشمى پیدا مى شود که او را نظر کند و نه دستى که به مالش دست بزند. این قدر دنیا پاک مى شود.
به دست او و 313 تن از یاران اولیّه او که یک عرب هم بین آنها نیست و تمام آنها ایرانى هستند، چون ایران همیشه سعى کرده بهترین بندگان را براى خدا داشته باشد، بهترین فقیه را داشته باشد، بهترین مفسّر قرآن را داشته باشد، بهترین عارف را داشته باشد، عالى ترین اولیاى خدا را داشته باشد، شما به هر برنامه مثبتى که روى بیاورید، شاهکار انسانى آن برنامه مثبت ایرانى است. نباید دچار غرور شود، چون هر چه دارد از خدا دارد نه از خودش، کسى به خودش نبندد که چون ایرانى هستم، چنین هستم، این تعصّب ایرانیّت او، به قول خارجى ها، گرایش به ناسیونالیزمى کافرانه است، بلکه فقط باید بگوید: «هَذَا مِن فَضْلِ رَبَّى»4 ؛ آن چه دارم مال مولایم است نه مال خودم.