از آيات و روايات استفاده مي شود كه هر قدر ايمان و يقين بالا رود، حقائق بيش تري از جهان هستي براي انسان مكشوف مي گردد، تا آن جا كه مي تواند ابراهيم وار بر ملكوت آسمان ها و زمين نظر كند. قلب و روح آدمي همچون آينه اي است كه بر اثر غبار معصيت و زنگار اخلاق سوء، حقيقتي را منعكس نمي كند، ولي هنگامي كه با آب توبه اين گردوغبار شسته شد، حقيقت در آن پرتو افكن مي شود.
پيامبر اكرم(ص) مي فرمايد: اگر شيطان دل هاي فرزندان آدم را احاطه نكنند، مي توانند به جهان ملكوت نظر افكنند. در حديث ديگر فرمود: اگر زياده روي در سخنان شما و آزادي دل هايتان در برابر فساد نبود، آن چه را من مي بينم، مشاهده مي كرديد و آن چه را من مي شنوم، شما هم مي شنيديد. يكي از موانع بزرگ معرفت كه چشم دل را كور مي كند، هوي پرستي است. قرآن مجيد مي فرمايد: آيا ديدي كسي كه معبود خود را هواي نفس خويش قرار داده و خداوند او را با آگاهي گمراه ساخته و بر گوش و قلبش مُهر زده و بر چشمش پرده افكنده است؟! با اين حال چه كسي مي تواند غير از خدا او را هدايت كند؟. امام علي(ع) آرزوهاي دراز را عامل كوري مي داند و مي فرمايد: آرزوي هاي دور و دراز چشم هاي بصيرت را كور مي كند.
قرآن مجيد به صراحت بين تقوا و معرفت رابطه اي تنگاتنگ ترسيم كرده و فرموده است: واتقوا الله و يعلّمكم الله؛ از خدا بپرهيزيد و خداوند به شما تعليم مي دهد. امام علي(ع) مي فرمايد: تقواي الهي داروي بيماري هاي دل شما، سبب بينايي دل هايتان، شفاي آلام جسمانتان، صلاح و مرهم زخم هاي جان هايتان وجلاي نابينايي چشم هايتان است.
منبع : پاسخگو