به داوود فرمود: داوود! بندگانم را با من آشتى بده. گفت: مولا جان! چه کنم که با تو آشتى کنند؟ خطاب رسید: بلند شو برو درِ خانه هایشان را بزن، در کوچه ایشان را ببین، در مسجد ایشان را ببین، هر کجا مى شود برو آنها را ببین، صدایشان بزن، به آنها نشان بده، محبت هایى را که تاکنون در حق شان کرده ام، به یادشان بیاور، بگو من عمرى است به شما محبت و کَرَم کرده ام، آقایى کرده ام، چه شده است؟ دورى تا کجا، چه قدر باید دور شد؟!باید توجه داشته باشیم که به اندازه اى از خدا دور شویم که وقتى صدایمان بزند، صدایش را بشنویم والاّ اگر دورى زیاد شود، دیگر صدایى را نمى شنویم. دل را با خدا یکى کنید، به قرآن خدا عمل کنید، اگر انسان این دم سوم را غنیمت بداند، درباره اش باید گفت: عالَم درخت است، انسان میوه آن درخت، آن نفخه عقلى الهیّه که آدم را وارد تکلیف و وارد رفاقت با خدا و عشق با خدا و آشتى با خدا و عمل به حلال و حرام خدا مى کند، میوه درخت وجود انسان است که مى گویند: عقل نظرى، کلمه طیّبه است، «اَصْلُهَا ثَابِتٌ وَ فَرْعُهَا فِى السَّمَاءِ »11، میوه عقل نظرى روح ملکوتى و روح قدسى است. با توجه به این عقل نظرى، یعنى یاد گرفتن تکالیف و عمل کردن، انسان روح الهى و خدایى پیدا مى کند و این روح تازه خودش درخت است و میوه این درخت لقاء اللّه است، لقاء اللّه هم در قیامت در دو قیافه آشکار مى شود : یکى به صورت بهشت که مال بدن ماست، که در بهشت مى خوریم و مى آشامیم، ازدواج مى کنیم، روى تخت مى نشینیم، در کاخ مى رویم، زیر درخت ها قرار مى گیریم، کنار چشمه ها قدم مى زنیم، نهرها از کنار تخت هایمان جارى است، این حالت مادى لقاء اللّه است. حالت معنوى آن هم «وَرِضْوَ نٌ مَّنَ اللّه ِ اَکْبَرُ»12 است و آن زمانى که اهل بهشت روى تخت تکیه داده اند و صداى خدا را مى شنوند، مثل موسى که در دنیا صداى حق را شنید که مى فرمود : عباد من! از همه شما راضى هستم، و از این بالاتر عباد من! از همه شما تشکر مى کنم که در دنیا زحمت کشیدید، بیدار ماندید، گریه کردید، نماز خواندید و . . . از همه شما متشکرم. خدا شکر مى کند. مدتى ما شکر کردیم، بعد او شکر ما را مى کند، مدتى ما سلام کردیم، بعد او به ما سلام مى کند، مدتى حرکت کردیم تا رفیق او شویم، بعد او خودش کنار ما قرار مى گیرد، با ما معیّت پیدا مى کند، این نفخه ها را غنیمت بدانیم.