پیغمبر اسلام مى فرماید : کسى که داراى نفس نورى مى شود، چشم، گوش، دست، پوست و موى او همه غرق در نور مى شوند و معناى آن هم معلوم است، یک دست منوّر به نور حق که از طریق نفس این نور را مى گیرد، یا یک پاى منوّر به نور حق، یک عقل منورّ به نور حق، یک چشم منوّر به نور الهى، یا یک قلب روشن به انوار حضرت بارى تعالى. عملش عمل الهى است، راهش راه الهى است، حرکاتش حرکات الهى است. چنین انسانى فقط خدا را مالک مى بیند. نه خود را مالک خودش مى داند، نه مالک مالش و نه عالِم علمش و نه خودش را محرّک خودش مى داند.در حقیقت، مانند سرنشینى است که همه اختیارش در اختیار آن مرکب است و خودش کارى ندارد. سرنشین ماشین و هواپیما فقط نشسته اند. اگر ما خودمان را به این حالت نورى برسانیم، دیگر نمى خواهد کارى کنیم، دیگر نمى خواهد نیّت و اراده کنیم، بلکه فقط بنشینیم و فیض بگیریم، فیض خودش خرج مى شود. در آن زمان دیگر هیچ کاره ایم، آن وقت فقط خداست، خداست که مى بیند، مى شنود، مى نویسد، حرکت مى کند، نه این که ما خدا شده باشیم ـ نعوذ باللّه ـ بلکه ما از این استقلال هاى قلاّبى که تحت عنوان کلمه «من» دم مى زنیم، درمى آییم. دیگر «من» در هیچ چیزى نمى توانیم بگوییم، آن وقت فقط مى گوییم خدا. قدرت «من» گفتن دیگر براى ما نمى ماند، من دارم مى گویم، من گفتم، من انجام دادم، من مى خواهم، اصل زور «من» گفتن براى انسان در آن حال نمى ماند.