اعراض نفس از عدالت

خدا مى فرماید : آیه اى از من به مردم رسیده که در آن عدالت را به مردم حکم کرده ام، اما نفسْ از عدالت که حکمِ من است، اعراض مى کند. کلمه عدل و ظلم هم که بحث مى شود، بلافاصله ذهن مردم متوجه شاه مى شود و مى گویند : عادل نبوده، ظالم بوده، اما خودش را که تاکنون به مدت سى سال جنس دست دوم را به قیمت یک سوم از مردم خریده، ظالم نمى داند.فیلى را سر چشمه بردند تا به او آب بدهند، تا نگاهش به چشمه افتاد، چون آب بسیار صافى بود، به سرعت به عقب برگشت. صاحبش دوباره او را سر چشمه آورد، ولى باز دوباره تا نگاهش به آب افتاد، به عقب برگشت.به یکى گفت: فیل من آب نمى خورد، پرسید: چرا، فیلت که خیلى تشنه بود، آیا مى دانى چرا آب نمى خورد؟ دلیلش این است که خودش را در چشمه مى بیند و از خودش سخت بدش مى آید و مى ترسد. یک چوب بردار و آب را گل آلود کن تا خودش را نبیند. اگر دست ما را بگیرند و در برابر پروردگار یا قرآن قرار دهند و خودمان را در آن چشمه صاف ببینیم، از دست خودمان فرار مى کنیم و به وحشت مى افتیم، اما فعلاً آب زندگى را گل آلود کردیم و نمى بینیم. دو هزار تومان را دویست تومان مى خریم، دویست تومان را بیست تومان مى خریم، پشت سر هر کسى هم که دلمان بخواهد، حرف مى زنیم، به هر کس بخواهیم، تهمت مى زنیم، براى هر کس صفحه کوک مى کنیم، آب گل آلود است، خودمان را نمى بینیم، اما اگر در آیینه صاف قرآن و خدا خود را ببینیم، یک مرتبه مى بینیم که در درون ما چه مارها و عقرب ها و حیوانات درّنده، گزنده و چه گروه و ارتشى از شیطان مى آیند و داد مى زنند، اما ما نمى دانیم از دست خودمان به کجا فرار کنیم، نمى بینیم به دلیل این که آب گل آلود است. امر به عقل دارد، مست از عقل اعراض مى شود : « وَمَا تَاْتِیهِم مِنْ ایَهٍ مِنْ ایَاتِ رَبِّهِمْ اِلاَّ کَانُوا عَنْهَا مُعْرِضِینَ »6 سفارش دوم حق در این آیه احسان است. احسان به معناى نیکوکارى است، یعنى عمل تو عمل خیر باشد.سفارش سوم : « وَاِیتَاءِ ذِى الْقُرْبَى » قوم و خویش فقیرتان را رسیدگى کنید، به افراد نیازمندتان برسید.