ضرر هم مانند خسران لغت عربى است. استعمال هر دو جاى مخصوص دارد. آن جا که باید ضرر استعمال شود، عرب ضرر را استعمال مى کند و هیچ وقت ضرر را به جاى خسارت نمى گذارد، خسارت را هم به جاى ضرر استعمال نمى کند. اگر عرب به کسى بگوید، خسارت دیده ؛ یعنى اصل راس المالش را باخته و از دست داده و نابود شده است : « اِنَّ الاْءِنسَانَ لَفِى خُسْرٍ » از همین قبیل است، چون ان الانسان لفى خسر در قرآن مجید در مقابل « اِلاَّ الَّذِینَ امَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ »2 قرار گرفته است آنها که این طرف سوره هستند، همه چیز دارند، آنها که آن طرف سوره هستند، هیچ چیزى ندارند، بلکه یک بدن دارند که همین بدن را هم قیامت خدا به آنها برمى گرداند، چون تمام شیرینى، کرامت، شرافت، عظمت و بزرگى و آبروى انسان به آن نفس زکیّه و مطمئنّه اوست و آن است که انسان را به بهشت مى برد. اینها جایى در بهشت ندارند. همین بدن خشک و خالى را مثل هیزم خشک در تنور جهنّم مى اندازند.
بسوزند چوب درختان بى بر
سزا خود همین است مر بى برى را3
اینها بى خود به خودشان مغرور هستند. بر دنیایى که دارند و مى گویند ما رئیس هستیم و مقام و قدرت از ماست، تمام این غرورشان بى خودى است.
باغبان وارد باغ شد، تمام درخت ها سبز بود و میوه داشت، اما یک درخت خشک خشک بود، ارّه آورد، شروع کرد به بریدن درخت. ارّه را که مى کشید، صداى درخت بلند مى شد، درخت مى خواست به باغبان بگوید که من راست ایستاده ام چرا مرا مى برى؟ باغبان گفت: این راست ایستادن تو چه سودى براى این باغ دارد، تو جز این که شاخ و برگ خشکت مزاحم رسیدن نور آفتاب به درختان دیگر شده است، فایده اى ندارى. تو مزاحمى، مغرور به راست ایستادن خودت هم هستى؟ این قدرت، قدرت ایجاد مزاحمت است. این ریاستى که اهل مادّیت در دنیا دارند، براى مزاحمت است.امیرالمومنین علیه السلام مى فرماید : این مالى که در دست اهل مادیّت است، مال نیست، ماده شهوات است. هم چنین مى فرماید : این بدن زیبایى که اینها دارند، انسانیّت نیست، بلکه تابلوى جمع گناه است. این قیافه، لباس، انگشتر، موى سر، این طراوت چهره، همه عامل جنایت است. این انسانیّت و آدمیّت نیست.وجود مقدّس حضرت سیّدالشهداء علیه السلام مى فرمودند: این گونه افراد آن چنان عقل الهى خود را از دست داده اند که با تمام شئونشان در سرازیرى رسیدن به عذاب خدا قرار گرفته اند و نمى فهمند و بیدار نیستند. تمام اعمال و رفتار و کردارشان باعث رنج، زجر و زحمت دیگران است، ولى فعلاً چون عقل الهى را تعطیل کرده اند، از این رنج هایى که ایجاد مى کنند، خودشان دردى احساس نمى کنند. پیغمبر مى فرماید: ولى تمام این حالات و اخلاقیّاتشان از برزخ تا قیامت و از قیامت تا ابدیّت تبدیل به مارها و عقرب هاى خطرناکى مى شوند که هر کدامشان به تناسب رنجى که ایجاد کرده اند، به خودشان برمى گردد. این مار و عقرب الان در دندان خودِ آنهاست، همین الان هم آنها را مى گزد، ولى حس نمى کنند، دردش را نمى فهمد، اینها اهل خسران هستند، هیچ چیزى ندارند. پروردگار بزرگ عالم در بازار قیامت چند کیلو استخوان و گوشت و پوست را چه کار مى خواهد بکند؟ اگر خریدار گوشت و پوست و استخوان باشند که تمام این حیوانات جنگل را در کل عالَم زنده مى کنند و براى خودشان برمى دارند، در حالى که مى بینید خودشان را مشترى چه برنامه هایى معرفى مى کنند؟