مربیان به خصوص پدران و مادران لازم است کودک را در اصل بازى آزاد بگذارند ، زیرا کشش او نسبت به بازى امرى طبیعى و فطرى است و حقیقتى است که خالق او در نهاد او نهاده است .در حدیثى از حضرت امام صادق (علیه السلام) روایت شده است :« الغُلامُ یَلْعَبُ سَبْعَ سِنِینَ ».پسر بچه باید هفت سال بازى کند .بازى مساله اى طبیعى است ولى کیفیت و کمیت آن باید آگاهانه مراقبت شود و به بازى کودک و انتخاب همبازى و نوع اسباب بازى جهت داده شود تا این دوره به صحت و سلامت بگذرد و به صورتى نظام داده شود که در رشد شخصیت کودک موثر باشد .کودک را اگر در انتخاب بازى و همبازى و اسباب بازى آزاد بگذارند چون طبع نفسش مایل به لجام گسیختگى و راغب به بى مهارى است ، حالت شرارت گرچه به صورتى اندک در او پدید مى آید و به تدریج به سوى لج بازى و امتناع از شنیدن پند و زورگویى و جبهه گرفتن در برابر خانواده و دیگران پیش مى رود .باید فضاى بازى کودکان را سالم نگاه داشت و از رفت و آمد با خانواده هاى لا ابالى و بى تربیت که حتى کودکانشان بدآموزى دارند پرهیز کرد که از این راه و از طریق این همبازى شخصیت کودک تخریب نشود .