امام صادق عليه السلام مى فرمايد : به يكى از انبياى بنى اسرائيل وحى شد : اگر لقاى مرا در فرداى قيامت در حظيره قدس دوست دارى ، در دنيا تنها ، غريب ، غصه دار و وحشت زده از مردم باش ، همانند پرنده اى تنها كه در سرزمين بى آب و علف پر مى زند و از سر درختان مى خورد و از آب چشمه ها مى آشامد و چون شب مى رسد به لانه تنهايى مى رود و از بودن با طيور مى پرهيزد ، با پروردگارش انس مى گيرد و از طيور وحشت مى كند . اين تنهايى و غربت و حزن و غصه و وحشت كه در روايت دستور داده شده در برابر بدكاران جامعه است ، يعنى آنان كه يك پيامبر صلى الله عليه و آله يا يك انسان صالح از هدايت آنان مأيوس است و بودن با آن ها ، جز ضرر و خسارت ، سودى براى انسان ندارد.
منبع : برگرفته از کتاب داستانهای عبرت آموز استاد حسین انصاریان