اویس قرنى ، پیامبر اسلام (صلى الله علیه وآله) را ندیده بود ، ولى با شنیدن اوصاف پیامبر (صلى الله علیه وآله)و شنیدن دعوت آن حضرت در گردونه پذیرش هدایت قرار گرفت و از ایمانى جامع و عبادتى کامل و حالى عارفانه برخوردار شد .پیامبر بزرگوار اسلام (صلى الله علیه وآله) براى او به بهشت شهادت داد و به یارانش فرمود :شما را به مردى از امتم که او را اویس گویند بشارت باد ، همانا او به مانند دو قبیله ربیعه و مضر در قیامت شفاعت مى کند .رسول اسلام (صلى الله علیه وآله) مى فرمود :« تَفُوحُ رَوَائحُ الجَنَّهِ مِنْ قِبَلِ القَرَنِ وَا شَوْقَاه الَیْکَ یَا اُویسَ القَرَنِ » .نسیم هاى بهشت از سوى یمن مىوزد ، اى اویس قرن چه اندازه مشتاق توام .پیامبر اسلام (صلى الله علیه وآله) او را نفس الرحمن و خیر التابعین نامید و گاهى که از جانب یمن او را استشمام مى کرد مى فرمود :« انّى لاََشُمُّ رَوحَ الرَّحمَنِ مِن طَرَفِ الیَمَنِ » .من نسیم رحمانى را از سوى یمن استشمام مى کنم .او در آتش اشتیاق زیارت پیامبر (صلى الله علیه وآله) مى سوخت ، از مادر اجازه گرفت که به مدینه براى زیارت یار مشرف شود ، مادر به او گفت : به این شرط اجازه مى دهم که بیش از نصف روز در مدینه توقف نکنى ، اویس با اجازه مادر به مدینه رفت ، چون به خانه حضرت رسید آن حضرت در خانه نبود ، پس از نصف روز توقف در حالى که محبوب را زیارت نکرد به یمن بازگشت ، هنگامى که پیامر اسلام (صلى الله علیه وآله) به خانه آمد فرمود : این نور کیست که در این خانه مشاهده مى کنم ؟ ! گفتند : شتربانى که اویس نام داشت در این سراى آمد و بازگشت ، حضرت فرمود : این نور را در خانه ما به هدیه گذاشت و رفت.مشهور است که وقتى در جنگ احد پیشانى و دندان پیامبر شکست ، اویس در بیابان هاى یمن در حال شترچرانى ، از درد پیشانى و درد دندان نالید ! !آرى ; حضور فیزیکى معاشران معنوى و چهره هاى ملکوتى در مدار زندگى انسان لازم نیست ; انسان مى تواند با جهد و کوشش و فعالیت مثبت روحى ، خود را به محضر معنوى اولیاى حق برساند و چون اویس به آن بزرگواران اتصال روحى یابد و از فیض سرشار وجود آنان بهره مند گردد که گفته اند :مَنْ جَدَّ وَجَدَ .آن کس که بکوشد آنچه را براى آن مى کوشد مى یابد .براى این که خوانندگان عزیز به ویژه جوانان که دنیایى از احساسات و شور و نشاط اند به حقیقت عینى این جمله آگاه شوند به قطعاتى از تاریخ کوشندگان اشاره مى شود :