غریزه دوست خواهى و میل به معاشرت و رفاقت ، حقیقتى است که حضرت حق در نهاد آدمى قرار داده است و رزق این غریزه و میل را بنا بر حکمت و مصلحتش در هر عصر و روزگارى مقرر فرموده است و آن انسان هاى والایى هستند که از ارزش هاى ملکوتى و صفات انسانى و نشانه هاى آدمى برخوردارند .این ارزش ها و صفات و نشانه ها و علائم در آیات قرآن مجید و روایات و معارف حقه اسلامیه بیان شده است و نسخه لازم در این زمینه به صورت جامع و کامل در اختیار همگان است .معیارهایى که مى توان در سایه آنها دوستان حقیقى و معاشران واقعى را شناخت عبارت است از :ایمان به خدا و قیامت ، عمل صالح ، آگاهى و معرفت دینى ، خلوص و اخلاص ، مهربانى و مهرورزى ، وقار و آرامش ، دگر دوستى و دل سوزى ، ادب و متانت ، صفا و صمیمیت ، راستى و درستى ، امانت و صداقت ، عفو و گذشت . . .این ها و دیگر امورى که از همین مقوله است مجموعاً در تعبیر اهل دل عبارت از اخلاق حسنه است ، که حضرت حق پیامبر اسلام (صلى الله علیه وآله) را در قرآن به آن ستوده است :وَاِنَّکَ لَعَلَى خُلُق عَظِیم .
و یقیناً تو بر ملکات و سجایاى اخلاقى عظیمى قرار دارى .اخلاق حسنه ـ که مجموعه اى از ارزش هاى ملکوتى و نشانه هاى انسانى است ـ در هر کس باشد ، شایسته و سزاوار است که مردم باب دوستى و رفاقت با او را باز کنند و با وى به معاشرت وهمنشینى برخیزند و حداقل ساعتى را در شبانه روز کنار او قرار گیرند و از انفاس قدسیه و منش انسانیه او بهره مند شوند .