خانواده هاى فقيرى در مدينه بودند كه از وسائل زندگى و خورد و خوراك آنچه كم داشتند تأمين مى شد، ولى نمى دانستند اينهمه لطف و مرحمت و اينگونه مهر و عنايت از كجاست. چون زين العابدين عليه السّلام شهيد شد و تمام آن برنامه ها به تعطيلى رسيد، دانستند كه منبع آنهمه فيض و فضيلت حضرت سجّاد عليه السّلام بود!
صابر همدانى در تشويق انسان براى سائيدن سر بر آن آستان ملك پاسبان مى فرماية:
در آبه بزم محبّت كه هر چه هست اينجاست *** مقام وحدت مردان حق پرست اينجاست
در اين مقام محبّت درآكه بر سر خلق *** خدا درى كه گشود و دگر نبست اينجاست
دراين حصار طبيعت كه نيست جاى امان *** اگر به گوشه امنى توان نشست اينجاست
گرت هواست كه مستى كنى زباده عشق *** بيا كه جاى صبوحى كشان مست اينجاست
به جنگ غم همه جا هر كسى ندارد فتح *** در آن مقام كه غم مى خورد شكست اينجاست
ز غصّه شكوه مكن گرچه خاطرت را خسَت *** دواى درد دلى را كه غصّه خَست اينجاست
ز شرّ نفس مگر جان برى به نيّت خير *** ز دشمنى كه نشايد به حيله رست اينجاست
ز سعى، نقص تو گردد بدل به حسن كمال *** كه جاى كسب مقام بلند و پست اينجاست
نظر كننده به يك ديده بر ضعيف و قوى *** كه داگان زبردست و زيردست اينجاست
منبع : بر گرفته از کتاب دیار عاشقان استاد حسین انصاریان