دیده حقّ بین حضرت حسین (علیه السلام) در مکاشفه اى در سحرگاه شب عاشورا حقیقت این دو گروه متضاد را مشاهده کرد ، و بر اساس مکاشفه آن حضرت از گروه حقّ ، تعبیر به گروه آسمانى ، عرشى و ملکوتى ، و از گروه باطل به عنوان زمینى یاد شده است :حضرت حسین (علیه السلام) را در سحرگاه شب عاشورا خواب فرا گرفت ، چون بیدار شد فرمود :« سگ هایى را دیدم که بر من حملهورند ، در میان آن ها سگ چند رنگى بود که شدیدتر بر من تاخت . گمانم آن است که آن که مرا مى کشد و خونم را مى ریزد ، پیکرش پیس باشد ! !و پیکر شمر چنین بود .سپس جدّم رسول خدا را در خواب دیدم که به من فرمود :فرزندم ! تو شهید آل محمّد هستى . سماواتیان و آسمانیان دیدار ترا به یک دیگر مژده مى دهند ، فردا افطارِ تو نزد من خواهد بود ، شتاب کن و زود بیا ، درنگ روا مدار . . . »حسین (علیه السلام) فرمان جدّش را اطاعت کرد ، درنگى نکرد و شبى نگذشت که به سوى نیاى بزرگوار شتافت .دو مکاشفه بود و دو نمایش حقیقت .مکاشفه نخستین ، پرده را برداشت و حقیقت دشمنان حسین را برملا کرد ، سگان درّنده اى که پیشرو آن ها سگى متعفّن و پیس بود ، سگى که درونش بر برونش اثر گذارده و او را مجموعه اى از لکّه هاى ننگ نشان مى داد .سگ درّنده ، سمبل ظلم و بیدادگرى است ، سمبل تعدّى و تجاوز و ستمگرى است .سگ درّنده ، بجز آکنده کردن شکم از گوشت و پوست و استخوان ضعیفان ، کارى دیگر از وى ساخته نیست .
اگر بخواهند مجسّمه اى از ظلم بسازند ، شایسته تر از سگ درّنده نمونه اى بهتر و برتر یافت نمى شود ; به ویژه اگر مجموعه اى از لکّه هاى چرکین ننگ باشد .p>دوّمین مکاشفه ، نمایش دوستان حضرت حسین (علیه السلام)و نشان دهنده راه او و تقدیرنامه اى از مقام مقدّس حضرت حقّ است ، که به وسیله پیامبرش براى حسین فرستاده شده است . چنین کسى شایسته است که آسمانیان ، سماواتیان و ملکوتیان اشتیاق زیارتش را داشته باشند .سطح فکر زمینى ها ، پایین تر از آن است که حسین را بشناسند ، زمینى حسین را به قتل مى رساند ، آسمانى حسین را بالاى سر جا مى دهد .هنگامه کربلا ، نبرد میان زمینى و آسمانى بود ، حسین رهبر آسمانیان ! سپاه حسین همه آسمانى و پرواز آن ها به سوى آسمان ها بود .کربلا ، دروازه و راه بهشت شد ، و کاروان کربلایى به رهبرى حسین بهشتى شد .یزید ، رهبر زمینى ها بود ، همه را با خود به زیر زمین برد و به درون دوزخ جاى داد ، و کربلا براى آن ها دروازه جهنم و بدبختى در دو جهان بود .قرآن ، براى مردم با ایمان شفا است و رحمت ، و براى ظالمین دمار و خسارت ، و کربلا یکى از مظاهر قرآن است .حسین ، رهبر آسمانیان بوده و هست ، و کسى که راه حسین را بپیماید به آسمان خواهد رفت ، به بالاتر و بالاتر ، تا برسد به جایى که در وَهم نیاید و حقیقتش از تصوّرش برتر باشد ، زیباتر باشد ، شیرین تر باشد .