كرم پيامبر صلى الله عليه و آله‏

يكى از اصحاب در جنگ عقب ماند و بين پيغمبر صلى الله عليه و آله و ياران او فاصله شد. يكى از شجاع ترين دشمنان جبهه مقابل تا پيغمبر صلى الله عليه و آله را ديد، خيز برداشت و چنان به رسول خدا تنه زد كه پيغمبر صلى الله عليه و آله روى خاك افتادند. او روى سينه پيغمبر صلى الله عليه و آله نشست، خنجرش را كشيد و گفت: چه كسى تو را نجات مى دهد؟ حضرت خيلى آرام فرمودند: خدا. تا اين را فرمود، پيشامدى براى آن مرد شد كه روى سينه پيغمبر صلى الله عليه و آله بدنش سست شد و افتاد. پيغمبر صلى الله عليه و آله روى سينه او نشست، فرمود: تو را چه كسى نجات مى دهد؟ عرض كرد: كرم تو. پيامبر صلى الله عليه و آله از روى سينه او برخاستند. از حرف اين پيغمبر اطاعت كنيد كه شما را دوست دارد. ب: فكر امّت خود بودن در هنگام رحلت خيلى عجيب است كه هزاران فرشته در روز بيست و هشت صفر نازل شوند و بگويند: يا رسول الله! بهشت را زينت كرده اند، شما آمادگى خود را اعلان كنيد تا شما را ببريم. فرمود: آماده رفتن نيستم. بلند بلند گريه كرد. ملائكه عرض كردند: تمام رحمت و بهشت خدا منتظر شماست، چرا آمادگى خود را اعلام نمى كنيد؟ فرمود: برادرم جبرئيل كجاست؟ خدا به جبرئيل فرمود: به كنار بستر حبيبم برو، ببين چه كار دارد؟ آمد، عرض كرد: چرا آمادگى خود را اعلام نمى كنيد؟ حضرت بلند بلند گريه كردند و فرمودند: به خاطر امتم نگرانم. اين آيه به جبرئيل نازل شد كه: به حبيبم اعلام كن: «وَ لَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضَى »  ناراحت نباش. من در قيامت تو را راضى مى كنم؛ «2» از حرف اين پيغمبر صلى الله عليه و آله اطاعت كنيد.
اين چهار سفارش: «فَاتِّقُوُاْ اللَّهِ وَأَصْلِحُوا ذَاتَ بَيْنِكُمْ وَأَطِيعُوا اللَّهِ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ» بعد آخر آيه مى فرمايد:
 «إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ» اگر مؤمن باشيد، اما اگر مؤمن نباشيد، نه مرا سپر مى گيريد و نه مفاسد بين خود را اصلاح مى كنيد و نه حرف من و پيغمبر صلى الله عليه و آله را گوش مى دهيد.
اما مؤمن كيست؟
«إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ إِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ»  چهره هاى اعتماد و اطمينان كننده به خودش را، اهل ايمان را معرفى مى كند. ابتدا به سراغ حال او مى رود؛ «انّما» يعنى فقط اين ها مؤمن هستند و غير از اين ها را به عنوان مؤمن قبول ندارم. يعنى همين است و مرحله ديگرى ندارد. هر كس از اين مدار بيرون باشد، مؤمن نيست. «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ إِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ»مردم مؤمن كسانى هستند كه وقتى ياد خدا مى شود- چه خودش خدا را ياد كند، يا ديگرى حرفى مى زند، كارى مى كند كه او به ياد خدا مى افتد- آن عظمت بى نهايت خدا قلب آنان را تحت تأثير قرار مى دهد و داراى حالى مى شود.