یادداشتی از استاد حسین انصاریان پیرامون دعای شریف عرفه

بسم الله الرحمن الرحیم

هوالحق

دعایی که معروف به دعای عرفه پیش رو دارید جوشیده از قلب الهی و ملکوتی حضرت ابو عبدالله الحسین پیشوای شهیدان تاریخ حیات است, قلبی که جز جمال ازلی و ابدی در آن تجلی نداشت, قلبی که جز عشق به حضرت حق سرمایه و مایه ای در آن نبود, قلبی که انوار عرشی اش ملک و ملکوت را روشن نموده و زیبایی بخشیده, قلبی که ایمان و صدق و اخلاص و حقیقت در آن موج می زد, قلبی که در دست رحمت ویژه پرودگار بود, قلبی که علوم همه انبیا و اولیا خاص حق را به ارث برده بود, در این دعای بی نظیر حقایقی در اختیار بشریت قرار داده, که اگر جز این حقایق به دست او نمی رسید, برای رسیدنش به اوج تربیت, ادب, رشد, کمال, سعادت دنیا و آخرت, حال, عشق و محبت, توبه, عمل صالح, راستی و درستی نهایتا رضایت الله و جنت الله بس بود, این دعا را در عصر روز نهم ذوالحجه در بیابان عرفات با اشکی ریزان قرائت کرد,  تا انسان بتواند با قرائت آن تصفیه شود و به مقام قرب برسد.