در باب اين كه گريه از علائم الهى بودن عبد است ، در قرآن مجيد مى خوانيم : وَإِذَا سَمِعُوا مَا أُنْزِلَ إِلَى الرَّسُولِ تَرَى أَعْيُنَهُمْ تَفِيضُ مِنَ الدَّمْعِ مِمَّا عَرَفُوا مِنَ الْحَقِّ يَقُولُونَ رَبَّنَا آمَنَّا فَاكْتُبْنَا مَعَ الشَّاهِدِينَ . و چون آنچه را كه بر پيامبر اسلام نازل شده بشنوند ، ديدگانشان را مى بينى به سبب آنچه از حق شناخته اند ، لبريز از اشك مى شود ، مى گويند . پروردگارا !
ايمان آورديم ، پس ما را در زمره گواهان [ به حقّانيّت پيامبر و قرآن ] بنويس . إِذَا تُتْلَى عَلَيْهِمْ آيَاتُ الرَّحْمنِ خَرُّوا سُجَّداً وَبُكِيّاً . هنگامى كه آيات [ خداىِ ]رحمان بر آنان خوانده مى شد ، سجده كنان و گريان به رو مى افتادند . گريه براى خدا ، دليل حال درون و خشوع قلب و خضوع اعضا و جوارح انسان در پيشگاه مقدس ربوبى است . مسئله گريه در پيشگاه حضرت احديت آن قدر با ارزش است كه حضرت سجاد عليه السلام ، در يكى از دعاهاى خود عرضه مى دارد :
الهى ! روزى كه چشم من از گريه در خانه تو بخواهد باز بماند ، آن روز را روز مرگ من قرار بده.
و در زيارت امين اللّه عرضه مى دارد : وَعَبْرَةَ مَنْ بَكَى مِنْ خَوْفِكَ مَرْحُومَةً ؛ اشكى كه از براى خوف تو بريزد ، مورد ترحّم تو است . در مقدمه دعاى عرفه حضرت سيد الشهدا عليه السلام آمده :
پس شروع فرمود آن حضرت در سئوال از حق و اهتمام نمود در دعا و آب از ديده هاى مباركش جارى بود پس بدين گونه دعا را ادامه داد ... آرى ، گريه و زارى در پيشگاه حضرت دوست از روى خضوع و تذلل و مسكنت و فقر ، به هنگام دعا و نيايش و به خصوص در وقت نماز و عبادت ، يكى از مهم ترين كارهاى انبيا و امامان عليهم السلام بود .
جلال الدين مولوى بلخى در دفتر پنجم مى گويد :
*
تا نگريد ابر كى خندد چمن
طفل يك روزه همى داند طريق
تو نمى دانى كه دايه دايگان
گفت « وليبكوا كثيرا » گوش دار
گريه ابر است و سوز آفتاب
گر نبودى سوز مهر و اشك ابر
كى بدى معمور اين هر چار فصل
سوز مهر و گريه ابر جهان
آفتاب عقل را در سوز دار
چشم گريان بايدت چون طفل خرد
كم خور اين نان را كه نان آب تو برد
*
تا نگريد طفل كى نوشد لبن
كه بگريم تا رسد دايه شفيق
كم دهد بى گريه شيرت رايگان
تا بريزد شير فضل كردگار
اُستن دنيا همين دو رشته ياب
كى شدى اجسام ما زفت و ستبر
گر نبودى اين تف و اين گريه اصل
چون همى دارد جهان را خوش دهان
چشم را چون ابر اشك افروز دار
كم خور اين نان را كه نان آب تو برد
منبع : برگرفته از کتاب عرفان اسلامی استاد حسین انصاریان