حد بيدارى در شب‏

خداوند به پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله مى فرمايد: «يأَيُّهَا الْمُزَّمّلُ* قُمِ الَّيْلَ إِلَّا قَلِيلًا»  شب را به عبادت برخيز، اما نه همه شب را، بلكه شب را دو قسمت كن. چون آن زمان زود مى خوابيدند، يعنى آفتاب كه غروب مى كرد، نماز مى خواندند و چند لقمه شام مى خوردند و مى خوابيدند. الان در بعضى از شهرهاى كوچك و دوردست، قريه ها و روستاهاى ايران همين طور است. «2» آن وقت كه من شاگرد مدرسه اى بودم، سه ماهه تعطيل تابستان ما را در ييلاقى كه نسبت به تهران دور بود، مى فرستادند، پدربزرگ ما در آنجا زندگى مى كرد، همانجا به دنيا آمده بودند و در همانجا نيز از دنيا رفتند. آنجا، خانواده ها و همسايه ها و همه مردم شهر، به مسجد مى آمدند و نماز مغرب و عشا را به جماعت مى خواندند، وقتى برمى گشتند، شام مختصرى مى خوردند و يك ساعت بعد، همگى خواب بودند. آن وقت دو ساعت مانده به اذان صبح، بيدار مى شدند، نماز شب مى خواندند، گريه و سجده هاى طولانى مى كردند و براى مردم و همسايگان دعا مى كردند.
خدا به پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله اجازه نداد كه همه شب را بيدار باشد، بلكه فرمود: شب را دو نيم كن و فقط يك نيمه اش را براى عبادت بيدار باش، يا سه قسمت كن، دو قسمتش را بخواب و استراحت كن.
 اهميت دادن قرآن به خواب صحيح
درباره خواب شب دارد:«وَ جَعَلْنَا نَوْمَكُمْ سُبَاتًا» لغت «سبات» را اين گونه معنا كرده اند: تأمين انرژى مصرف شده بدن. كه اين فقط با خواب شب ميسّر است و با آمپول، قرص، دوا، غذا و هيچ چيزى جبران نمى شود.
آن مقدارى كه انسان صبح تا شب راه رفته، زحمت كشيده، حرف زده، كار كرده و انرژى بدن و اعصاب را هزينه كرده است، با خواب شب جبران و تأمين مى شود. كسانى كه عادت دارند شب تا صبح بيدار بمانند، چه به عبادت، يا به معصيت، هر دو در بدن و سلامت خود ضرر مى كنند.