پاكى جسم و روح با توبه‏

در زمينه توبه، در «نهج البلاغه» در باب حكمت ها اين معنا ذكر شده است كه اميرالمؤمنين عليه السلام به آن جوان طرح توبه را در طى شش برنامه بيان كردند. يكى از برنامه هايش اين بود كه توبه كننده از نظر عبادت و تقوا با بدن كارى كند كه تمام گوشت هاى روييده شده از حرام در آن بدن به گوشت هاى روييده از حلال تبديل
شود؛ يعنى آن بدن نجس بايد به بدن طيّب و پاك تبديل شود. «1» آن نفسى كه در قرآن مجيد مى فرمايد «نفس فجورى» است، بايد به نفس تقوايى و آن روحى كه به ظلمت مادى گرى صرف، آلوده شده است، بايد به روح نورى تبديل شود. به فرموده امام صادق عليه السلام به روحى كه اتصالش به پروردگار، از اتصال شعاع خورشيد به خورشيد قوى تر و محكم تر باشد تبديل شود. همه اين ها شدنى است؛ يعنى ما افراد آلوده اى را خبر داريم كه از طريق آيات قرآن و روايات خود را علاج كرده، بدن، نفس، روح، عقل و قلب خود را به منابع پاكى، پاكيزگى و طهارت تبديل كردند و اين كار را در همين دنيا انجام دادند؛ چون اين كار فقط بايد در دنيا انجام بگيرد. اگر انسانى آلوده وارد عالم بعد شود، آن آلودگى با او تا ابد خواهد بود و چنانچه انسانى پاك وارد عالم بعد شود، آن پاكى با او تا ابد خواهد ماند.
حجت هاى پروردگار در پاكى
در اين زمينه از طرف پروردگار عالم حجت هايى را مانند حضرت آسيه، همسر فرعون، مؤمن آل فرعون، قوم حضرت يونس عليه السلام و توبه كنندگان واقعى زمان پيغمبر عظيم الشأن اسلام صلى الله عليه و آله داريد كه سه نفر از آنها را در سوره مباركه توبه مطرح كرده است. همچنين آلوده تبديل شده به پاكى را در حادثه كربلا، مانند «حرّ بن يزيد رياحى» به عنوان حجت داريم. وقتى در قرآن مجيد، روايات و تاريخ اسلام به اين افراد برخورد مى كنيم، حجت خدا بر ما تمام است؛ يعنى پروردگار به ما نشان مى دهد كه تبديل شدن از آلودگى به طيّب و پاك امكان صد در صد دارد و اگر كسى در اين زمينه اين تبديل را انجام ندهد، در پيشگاه پروردگار عالم عذرى نخواهد داشت.