دوست داشتن دنيا به قدر معقول و مشروع كه انسان را وادار به برپا كردن يك زندگى پاك و طبيعى كند امرى پسنديده و شايسته است .دوستى و محبت به دنيا اگر عاملش حرص و طمع و هوا و شهوت باشد ، و باعث آلوده شدن به هر نوع مال و لذت حرام گردد ، نامعقول و نامشروع و موجب خرابى آخرت ، و گرفتار شدن به لعنت و عذاب ابد است .اگر در آيات قرآن و روايات از محبت به دنيا يا خود دنيا مذمت شده ، منظور اينگونه رابطه با دنيا ، و مقصود ثروت و مال و جنس نامشروع و عناصر به دست آمده از راه تجاوز و ستم و ظلم و خيانت است .تعبيراتى در قرآن از قبيل اينكه دنيا جز متاع غرور نيست ، حيات دنيا غير لهو و لعب چيزى نيست ، متاع دنيا اندك و قليل است ، زينت حيات دنيا قابل توجه نيست ، همه و همه ناظر به دنيايى است كه معلول حرص و طمع و جهل و غفلت است .آرى خواهان دنيا ، و عاشق دنيا كه خواهندگى و عشقش ميوه ى تلخ اوصاف ناپسند است ، با روى آوردن به چنين دنيايى آخرتش را از دست مى دهد ، و خود را مغضوب و منفور حق مى كند ، و از رضوان و بهشت ابد محروم مى گردد .قلب را كه عرش خدا ، و حرم حق است بايد از آلوده شدن به چنين محبتى كه محصول حرص و طمع است حفظ كرد .از دنيا بايد به صورتى كه قرآن مجيد و روايات ارشاد مى كنند استفاده كرد .تحصيل مال مشروع ، و خرج كردن آن براى برپا بودن خيمه ى معيشت ، و انفاق مازاد آن در راه خدا .ارتباط با دنيا با چنين كيفيتى مورد رضاى حق و آباد كننده ى آخرت انسان است ، ولى محبت نامعقول باعث ذلت انسان در اين جهان و آن جهان است .رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم) فرمودند :انَّهُ ما سَكَنَ حُبُّ الدُّنْيا قَلْبَ عَبْد اِلاّ الْتاطَ فِيها بِثَلاث : شُغْل لاَ يَنْفَدُ عَناؤُهُ ، وَفَقْر لاَ يُدْرَكُ غِناهُ ، وَاَمَل لاَ يُنالُ مُنْتَهاهُ. محبت دنيا در قلبى جا نگرفت مگر اينكه آن قلب را به سه چيز دچار كرد : شغلى كه رنجش پايان نگيرد ، فقرى كه بى نيازى از آن به دست نيايد و آرزويى كه به پايانش نرسد.و نيز آن حضرت فرمودند :حَرامٌ عَلى كُلِّ قَلْب يُحِبُّ الدُّنْيا اَنْ يُفارِقَهُ الطَّمَعُ . بر قلبى كه عاشق دنياست جدا شدن طمع ، حرام است !اميرالمؤمنين (عليه السلام) فرمودند :مَنْ اَحَبَّ الدُّنْيا جَمَعَ لِغَيْرِهِ . عاشق دنيا ، مال و ثروت دنيا را براى غير خودش جمع مى كند.زيرا بر اثر عشقش به دنيا از خرج كردن آن امتناع مى كند و جز روى هم انباشتن و گذاشتن و مردن و به غير واگذار كردن كارى نمى كند !امام صادق (عليه السلام) فرمودند : . . . فَمَنْ اَحَبَّها اَوْرَثَتْهُ الْكِبْرَ ، وَمَنِ اسْتَحْسَنَها اَوْرَثَتْهُ الْحِرْصَ ، وَمَنْ طَلَبَها اَوْرَدَتْهُ الطَّمَعَ ، وَمَنْ مَدَحَها اَكَبَّتْهُ الرِّياءُ ، وَمَنْ اَرادَها مَكَّنَتْهُ مِنَ الْعُجْبِ ، وَمَنِ اطْمَأَنَّ اِلَيْها رَكَّبَتْهُ الْغَفْلَةَ . كسى كه عاشق دنيا شد كبر را ارث او قرار داد ، و هركس آن را نيكو شمرد حرص را ارث او نمود ، و آن كه او را خواست در گردونه ى طمعش انداخت ، و هركه آن را مدح كرد ريا و خودنمايى به زمينش زد ، و هركه به آن ميل كرد گرفتار خودبينى اش نمود ، و هركس به آن آرامش خواست دچار غفلتش ساخت.
برگرفته از کتاب توبه آغوش رحمت