بهشت آدم و حوا

امام صادق عليه السلام مى فرمايد: آدم و حوا در بهشت آخرت نبودند. در يك منطقه خوش آب و هوا در همين خاورميانه بودند، چون در بهشت آخرت هيچ چيزى ممنوع نيست. ما درباره بهشت آخرت مى خوانيم:«فِى سِدْرٍ مَّخْضُودٍ* وَ طَلْحٍ مَّنضُودٍ* وَ ظِلٍّ مَّمْدُودٍ* وَ مَآءٍ مَّسْكُوبٍ * وَ فكِهَةٍ كَثِيرَةٍ* لَّامَقْطُوعَةٍ وَ لَامَمْنُوعَةٍ* وَ فُرُشٍ مَّرْفُوعَةٍ»
از اين آيه شريفه روشن مى شود اين بهشت آدم و حوا، بهشت آخرت نبوده است. چون قرآن مى فرمايد: هيچ بنده اى در آنجا از هيچ خوراك، پوشاك و لذّتى منع نمى شود. هيچ كس را هم از آنجا بيرون نمى كنند. به طور مكرر در آيات قرآن تأكيد شده كه: «جَنتٌ تَجْرِى مِن تَحْتِهَا الْأَنْهرُ خلِدِينَ فِيهَا»  كسى را بيرون نمى كنند.
در بعضى از كتاب ها در مورد آخرتى يا دنيايى بودن بهشت آدم و حوا، بحث هاى بيهوده اى كرده اند. بايد يك نگاهى به خود قرآن مى انداختند، بهشت آخرت يعنى: «لَّامَقْطُوعَةٍ وَ لَامَمْنُوعَةٍ» اما اين بهشت هم منع و هم بيرون كردن در آن بود. خدا محبتى به اين زن و شوهر كرد، ابتداى زندگى اينها را در كوير، بيابان، سنگلاخ، لابه لاى كوه هاى خشك و درّهاى عميق قرار نداد. پروردگار عالم زندگى آنها را در باغى پر از انواع ميوه ها و نعمت هاى فراوان و محلى خوش آب و هوا قرار داد.