ذکر

[ الَّذى نَوَّرَ قُلُوبَ الْعارِفينَ بِذِكْرِهِ ] پروردگارى كه دل هاى عارفان را از تيرگى غفلت و غبار ظلمت نجات داد و به نور يادش روشن نمود . شايد بتوان گفت : منظور از ذكر در اين جمله قرآن مجيد است ، چنان كه در بسيارى از آيات ، از آن به عنوان ذكر ياد فرموده : إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ   . همانا ما قرآن را نازل كرديم ، و يقيناً ما نگهبان آن [ از تحريف و زوال ]هستيم .لذا معنا اين مى شود كه عارفان با توفيق حضرت حق ، به كتاب الهى تسليم شده و موفّق به شناخت مفاهيم ملكوتى آن شدند و از پى معرفت به اجراى فرامين آن برخاستند و از اين طريق ، تاريكى جهل و ظلم بر نفس و بى ايمانى را زدوده و خانه قلب را به نور ملكوتى قرآن روشن كردند و با اين چراغ پر فروغ الهى در بين مردم زيستند :وَجَعَلْنَا لَهُ نُوراً يَمْشِى بِهِ فِى النَّاسِ   .و براى وى نورى قرار داديم تا در پرتو آن در ميان مردم [ به درستى و سلامت ] حركت كند . از بركت اين نور ، به يقين رسيدند و از پى آن يقين آراسته به حسنات اخلاقى و عملى شدند و با عنايت حق حيات طيّبه به دست آوردند :  مَنْ عَمِلَ صَالِحاً مِن ذَكَرٍ أَوْ أُنثَى وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَيَاةً طَيِّبَةً   . از مرد و زن ، هر كس كار شايسته انجام دهد در حالى كه مؤمن است ، مسلماً او را به زندگى پاك و پاكيزه اى زنده مى داريم .