علامت روبرگرداندن خدا از بنده‏

اين روايت خيلى پرقيمت است كه از وجود مبارك امام حسن عليه السلام رسيده است، جمله اول روايت اين است: «مِن عَلامَةِ إعراضِ اللّه عز و جل عَن العبدِ أن يَجعَلَ شُغلَهُ فيمَا لايَعنِيه»
نشانه رو برگردان خدا از انسان اين است كه عمر انسان در امورى هزينه شود كه كل آن بيهوده و از بين رفتنى است. حرف خيلى عجيبى است. اگر خدا رو برگرداند، چه چيزى براى انسان مى ماند؟ حيوانات چه سرمايه اى غير از گوشت و پوست و استخوان دارند كه اگر به اين ها اضافه كنند، وزن آنها بالا مى رود كه در سلّاخ خانه قيمت بيشترى به خاطر وزن بيشتر مى دهند. مگر ما در كره زمين چقدر خوب داريم كه لقمه خدا را بخورند و خدا بگويد: نوش جان؟ خيلى ها مى خورند و خدا و ملائكه مى گويند: نعمت خدا را حرام كردى.
در روايت داريم كه آدم ها نادرست كه با خدا ارتباط ندارند، روى زمين كه راه مى روند، زمين مى گويد: خدا تو را لعنت كند كه بار روى دوش من گذاشته اى. آفتاب كه مى تابد، مى گويد: خدا تو را لعنت كند كه مرا هزينه خودت مى كنى. آب كه مى خورند، مى گويد: خدا تو را لعنت كند كه مرا در ظرف نجس وجود خود ريختى. اما وقتى انسان مؤمن مى خورد، ملائكه مى گويند:«هَنِيًا مَّرِيًا» آيه هفت سوره مؤمن را ببينيد، فرشتگان عرش و اطراف عرش دعاگوى زمينيان هستند، اما فقط دعاگوى دو طايفه؛ اهل ايمان و اهل توبه است. چقدر خوب است كه كسى در لحظه به لحظه زندگى، ملائكه عرش و اطراف عرش او را دعا كنند و نفرين نكنند.
خدا اگر رو برگرداند، چه چيزى براى انسان مى ماند؟ جز چند كيلو گوشت و پوست و استخوان كه به درد هيچ غسّالخانه اى نمى خورد. در دنيا هر كافرى كه مى خواهيد به غسّالخانه ببريد و بگوييد: بكشيد و گوشت او را بفروشيد، مى گويند: بردار ببر و از اينجا دور كن كه به اندازه گوسفند نيز نمى ارزند. آن كس كه خدا از او رو برگرداند، اين گونه است.
علامت روكردن خدا بر بنده
از مفهوم جمله اول روايت چنين به دست مى آيد، وقتى خدا به كسى رو كند علامت رو كردن خدا به انسان اين است كه: عمرش را در جاى درست، مفيد و پرفايده هزينه مى كند، آن گاه اين انسان با اين رويكرد خدا، نور پيدا مى كند و توفيق مى يابد تا عبادت مشتاقانه انجام دهد. براى خدمت به مردم مى دود و آزار اطرافيان كم ظرفيت را تحمّل مى كند و از گناه فرارى مى شود. اين ها نشانه هاى رويكرد خدا به انسان است.
در دعاى كميل، اميرالمؤمنين عليه السلام خدا را به شديدترين قسم، قسم مى دهد كه: «فَبِعزّتِكَ أن لايَحجُبَ عَنكَ دُعائِى»  اين بزرگترين بلاست كه خدا از كسى رو برگرداند. جبرييل بسيار به پيامبر صلى الله عليه و آله عرض مى كرد: يا رسول الله! خداى متعال مى فرمايد: به چهار نفر سلام مرا برسان؛ على بن ابى طالب، سلمان فارسى، مقداد بن اسود، ابوذر غِفارى. به انسان رو كند، همه چيز به او رو مى كنند. به عارفى گفتند: حال شما چطور است؟ گفت: «الحمد لله»، گفتند: خيلى حال دارى، براى چيست؟ گفت: براى اين كه هر چرخى در اين عالم مى چرخد، هر آبى كه در جوى روان است، خورشيد كه طلوع مى كند، همه به رضايت و خواست من است. گفتند: مگر تو چه كاره اى؟ گفت: من از خودم خواسته اى ندارم، اراده ام «فانى فى ارادة الله» است، پس هر چه در اين عالم انجام مى گيرد، گويا به اراده من است. محبوب من است كه همه چيز را مى چرخاند و من نيز به چرخاندن محبوبم راضى و خوشنود هستم.