زندگى در خسارت، بدتر از حيوانيت‏

ما مى بينيم اتفاقاً خيلى ها در دنيا، خانه هاى سنگين و پول، ثروت، مال، مقام و مكنت حسابى دارند، پس چرا خدا در قرآن مى فرمايد: تمام سرمايه هاى وجود خود را در دنيا از دست داده و تباه كردند؟ اين آدمى كه اين زندگى را دارد، مگر كيست كه اين زندگى را دارد؟ خدا در قرآن مجيد مى فرمايد:«أُوْلئِكَ كَالأْنْعمِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ»
انسانى كه اين زندگى را ندارد، مانند حيوانات، شكم چران و شهوتران هستند و اين زندگى در اين فضا، بازدهى ندارد و همه سرمايه هاى خود را دارد از دست مى دهد. براى اين گونه موجودى، سود ندارد. وقتى ثروت، خانه، ملك و زمين، سودى مثبت براى من نداشته باشد و فقط در مسير شكم و شهوت باشد، اين زندگى، زندگى انسانى نيست كه بگوييم سودى دارد. اين چه زندگى است كه هيچ سودى ندارد؟ در نهايت مى خواهد بگويد: خيلى زحمت كشيدم و عرق ريختم، من نيز پاداش مى خواهم، مى گويند: معده و شهوت تو همراه توست، عمر خود را براى اين دو تا هزينه كردى، دست خود را دراز كن و پاداش خود را از اين دو تا بگير. شكمى كه در قيامت گرسنه ابدى است و شهوتى كه ديگر در آنجا اثرى ندارد؛
 «هَلْ أَتَيكَ حَدِيثُ الْغشِيَةِ* وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ خشِعَةٌ* عَامِلَةٌ نَّاصِبَةٌ* تَصْلَى نَارًا حَامِيَةً* تُسْقَى مِنْ عَيْنٍ ءَانِيَةٍ* لَّيْسَ لَهُمْ طَعَامٌ إِلَّا مِن ضَرِيعٍ»  غذاى اين ها در قيامت، گياه خشكى است كه در زمين جهنم روييده مى شود.
اين گياه به قدرى سفت است كه آتش جهنم آن را نمى سوزاند. گياه نسوزى است.
اين قابل خوردن است؟ نه، ولى به او مى خورانند. خدا در قرآن مى فرمايد:«لَّايُسْمِنُ وَ لَايُغْنِى مِن جُوعٍ»
شكم اين ها را از اين گياه پر مى كنند كه نه به وزن آنان اضافه مى شود و نه گرسنگى از آنها برطرف مى شود.