راهيابى به بارگاه ربوبى

تا اينجا به مناسبت كلمه مسجد ، شرحى كه از نظر آيات و روايات لازم بود ، دانستيد ؛ اكنون به خواست الهى به شرح روايت پرداخته مى شود . امام صادق عليه السلام مى فرمايد :  چون به در مسجد رسيدى ، به حقيقت بدان كه قصد و نيت كرده اى كه به در خانه سلطان بزرگ و عظيم الشأنى بروى و به بساطى راه يابى كه در آن بساط جز براى پاكان راهى نيست و براى غير صديقان براى احدى اذن جلوس در آن بساط و بارگاه وجود ندارد . در كتاب «المناقب» ابن شهرآشوب و «روضة الواعظين» فتّال نيشابورى مى خوانيم : وجود مقدس حضرت امام حسن مجتبى عليه السلام چون وضو مى ساخت ، بند بند بدنش مى لرزيد و رنگ مباركش زرد مى شد ؛ چون سبب اين حالت را از حضرت مى پرسيدند ، مى فرمود : سزاوار است كسى كه مى خواهد در پيشگاه حضرت ربّ العرش به بندگى بايستد ، رنگش زرد شود و در مفاصلش رعشه افتد !
و چون به مسجد مى رفت ، وقتى كنار درِ مسجد قرار مى گرفت ، سر به جانب آسمان بر مى داشت و مى گفت :
إلهي ضَيْفُكَ بِبابِكَ يا مُحْسِنُ قَدْ أَتاكَ الْمُسيءُ فَتَجاوَزْ عَنْ قَبيحِ ما عِنْدي بِجَميلِ ما عِنْدكَ يا كريم .
اى خداى من ! اين مهمان تو است كه به درگاه لطف و كرم و مرحمت و محبّتت ايستاده . اى مولاى نيكوكارم ! بنده اى تبه كار به نزدت آمده از كردار زشتش به خوبى هايت درگذر اى بزرگوار .
خداوند بزرگ را از ديدگاه قرآن مجيد در نظر بگيريد :  لاَ إِلهَ إِلاَّ هُوَ الرَّحْمنُ الرَّحِيمُ ، اللّهُ لاَ إِلهَ إِلاَّ هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ  ، لاَ إِلهَ إِلاَّ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ  ، لاَ إِلهَ إِلاَّ هُوَ يُحْيِي وَيُمِيتُ  ، فَتَعَالَى اللَّهُ الْمَلِكُ الْحَقُّ  ، اللَّهُ لاَ إِلهَ إِلاَّ هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ ، لَهُ الْحَمْدُ فِي الأُولَى وَالآخِرَةِ  ، وَمَا مِنْ إِلهٍ إِلاَّ اللَّهُ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ  ، وَهُوَ الْحَكِيمُ الْعَلِيمُ  ، وَاللّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ ، وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ ، وَاللّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ ، وَاللّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ  ، وَاللّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ  ، وَكَانَ اللّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ مُحِيطاً ، وَكَانَ اللّهُ غَنِيّاً حَمِيداً.
جز او خدايى نيست ، رحمتش بى اندازه و مهربانى اش هميشگى است * خداى يكتا كه جز او هيچ معبودى نيست ، زنده و قائم به ذات [ و مدّبر و برپا دارنده و نگه دارنده همه مخلوقات ]است * جز او هيچ معبودى نيست ؛ تواناى شكست ناپذير و حكيم است * جز او معبودى نيست ، زنده مى كند و مى ميراند * پس برتر است خدا آن فرمانرواى حق [ از آن كه كارش بيهوده و عبث باشد ] * خداى يكتا كه معبودى جز او نيست ، پروردگار عرش بزرگ است * همه ستايش ها در دنيا و آخرت ويژه اوست * و هيچ معبودى جز خداى يگانه قهّار نيست * و او حكيم و داناست * و خدا داراى فضل بزرگى است * و او شنوا و داناست * و خدا بسيار آمرزنده و مهربان است * و خدا بسيار عطا كننده و داناست * و خدا به همه چيز داناست * و خدا همواره بر هر چيزى احاطه دارد * و خدا همواره بى نياز و ستوده است* .
ساير اوصاف جمال و جلال و كمال او را نيز در قرآن ببينيد ، آن گاه به روايات در باب توحيد و اوصاف حضرت حق بنگريد ، سپس با حوصله اى كامل و دقتى وافر در صنع و آفرينش حضرت دوست نظر كنيد : در آفرينش خود و آنچه به شما عنايت شده ، در آفرينش موجودات ارضى ، سمايى ، بحرى ، برى ، ذره بينى و خلاصه از عرش تا فرش ، در كتبى كه با استناد به قرآن و روايات ، يا پيشرفت هاى علمى نوشته شده توجه بيشترى نماييد تا در حدّ ظرفيت عقلى و وجدانى خود به عظمت حضرت حق پى برده ، آن گاه بفهميد كه وقتى به مسجد مى رويد در خانه كدام ملك عظيم هستيد و كدام قدم در پيشگاه مقدس او راه دارد ؟!
آيا با بار گناه و دل سياه و آلوده بودن به رذايل نفسى و دور بودن از نيت پاك و عمل صحيح و خلاصه بدون پاك بودن درون و برون و مستقيم بودن ظاهر و باطن امكان ورود به مقام حضرت دوست هست ؟!
با اين نحوى كه اكثر مردم زندگى مى كنند كه آلوده به انواع گناهان و تخلفات اعضا و جوارح اند و اكثرا حقوق حقه يكديگر را رعايت نمى نمايند و به مسائل الهى و معارف حقه اهميت نداده و در مقام كسب نور نيستند ، امكان ورود به محضر يار نيست ، مگر اين كه از تمام آلودگى هاى ظاهر و باطن دست بردارند ، آن گاه به سوى حريم حضرت او حركت كنند .
قرآن مجيد ، راه به سوى حريم قرب را به روى پاكان و دارندگان عمل صالح باز مى داند ، آنجا كه مى فرمايد :
مَن كَانَ يُرِيدُ الْعِزَّةَ فَلِلَّهِ الْعِزَّةُ جَمِيعاً إِلَيْهِ يَصْعَدُ الْكَلِمُ الطَّيِّبُ وَالْعَمَلُ الصَّالِحُ يَرْفَعُهُ وَالَّذِينَ يَمْكُرُونَ السَّيِّئَاتِ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِيدٌ وَمَكْرُ أُولئِكَ هُوَ يَبُورُ .
كسى كه عزت مى خواهد ، پس [ بايد آن را از خدا بخواهد ، زيرا ] همه عزت ويژه خداست . حقايق پاك [ چون عقايد و انديشه هاى صحيح ] به سوى او بالا مى رود و عمل شايسته آن را بالا مى برد . و كسانى كه حيله هاى زشت به كار مى گيرند براى آنان عذابى سخت خواهد بود ، و بى ترديد حيله آنان نابود مى شود .