دستيابى بشر به حقايق علمى‏

از حضرت سجاد عليه السلام درباره توحيد سؤال شد. در جواب فرمود:

خدا مى دانست كه در آخر زمان افراد عالم و مردان دقيق و كنجكاو خواهند آمد، خداوند [قل هو اللّه احد] و چند آيه از سوره حديد را تا [وَ هُوَ عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ] «2» نازل فرمود «3».

جمله [وَ ما يَنْزِلُ مِنَ السَّماءِ وَ ما يَعْرُجُ فِيها] «4» از سوره حديد، جزء آيات پيش از [عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ] است كه در حديث حضرت على بن الحسين عليه السلام آمده است.

اين كه امام سجاد عليه السلام در فهم اين آيه به عمق دانش مردمى در آخر زمان اشاره مى كند شايد ناظر به مطلبى باشد كه دنياى امروز بدان متوجه شده است.

در فيزيك زيستى مى گويند:

هوايى كه كره زمين را در بر گرفته و قطر آن در حدود 800 كيلومتر است و با سرعت صدهزار كيلومتر در ساعت، با حركت زمين حركت مى كند، يكى از بزرگ ترين عواملى است كه از جهات متعدد حافظ حيات موجودات كره زمين است و يكى از آن جهات سوزاندن و متلاشى كردن سنگ هايى است كه على الدوام

از نقاط دور دست وارد اتمسفر زمين مى شوند.

فرانك آلن استاد فيزيك زيستى مى گويد:

جوى كه از گازهاى نگاهبان زندگى بر سطح كره زمين تشكيل شده، آن اندازه ضخامت و غلظت دارد كه بتواند هم چون زرهى زمين را از شر مجموعه مرگبار بيست ميليون سنگ هاى آسمانى در روز كه با سرعتى در حدود پنجاه كيلومتر در ثانيه به آن برخورد مى كنند در امان نگاه دارد.

در اطراف خورشيد و زمين، ميليون ها و هزارها ميليون سنگ هاى شهابى وجود دارد كه به دور خورشيد مانند زمين مى گردند و چون سرد و منجمد هستند، فقط در نور خورشيد مى درخشند، ولى چون كوچك هستند مقدار نور منعكس آفتاب كافى نيست كه ما آن ها را ببينيم.

زمين به علت قوه جاذبه اى كه دارد هر روز ميليون ها از اين سنگ هاى سماوى را كه به دور خورشيد مى گردند، جذب مى كند، بدين ترتيب كه آن ها را به طرفى كشيده و مجذوب خود مى سازد.

سرعت اين سنگ ها به قدرى زياد است كه گاهى تا هفتاد كيلومتر در ثانيه مى رسد و به علت همين سرعت پس از برخورد با هوا، نه تنها داغ بلكه از حرارت سفيد مى شوند، به اين جهت است كه ما آن ها را گلوله هاى آتشين مى بينيم.

امام سجاد عليه السلام در زمينه سؤال توحيد، به آيات اوّل سوره حديد اشاره كرده و از مردم نكته سنج و عميق دوره آخر زمان نام برده است.

اين آيات، حاوى نكات بزرگ كتاب آفرينش است، در اين آيات از خلقت كيهان، از موجودات ارضى و سماوى، از زندگى و مرگ از آغاز و انجام، از ظاهر و باطن، از واردات و صادرات زمين و خلاصه از مطالبى سخن گفته كه هريك از آن ها، در دنياى كنونى به عناوين:كيهان شناسى، زمين شناسى، گياه شناسى، حيوان شناسى، بيوشيمى و بيوفيزيك، يك موضوع اساسى علمى دانشگاهى است؛ بسيارى از دانشمندان الهى امروزه با مطالعه و تحقيق در يكى از اين مسائل به وجود آفريدگار جهان ايمان آورده اند.

در اين آيات خداوند بزرگ به صفات: حكيم، حيات بخش، مرگ آفرين، توانا، بينا و دانا ياد شده است، درباره علم بارى تعالى مى گويد:

[يَعْلَمُ ما يَلِجُ فِي الْأَرْضِ وَ ما يَخْرُجُ مِنْها وَ ما يَنْزِلُ مِنَ السَّماءِ وَ ما يَعْرُجُ فِيها]

آنچه در زمين فرو مى رود و آنچه از آن بيرون مى آيد و آنچه از آسمان نازل مى شود، و آنچه را در آن بالا مى رود مى داند.

ديروز براى آنچه از آسمان بر زمين نازل مى شود، به باران و ابرها مثل مى زدند و همان طور كه در ادعيه و اخبار آمده است، خداوند، به عدد قطرات باران آگاه و عالم است، ولى امروز با توجه به روايت امام سجاد عليه السلام و با توضيحى كه درباره سنگ هاى سماوى و سوختن آن ها در جو زمين داده شد، مى توان باريدن سنگ هاى كيهانى را نيز به عنوان مثال ديگرى براى علم الهى ذكر كرد.

دانشمندان مى گويند:

هر روز در حدود بيست ميليون سنگ هاى كوچك و بزرگ از آسمان به زمين نازل مى شود، بيست ميليون يك عدد تقريبى است ولى خداوند به عدد واقعى آن ها عالم و آگاه است.

دانش امروز مى گويد: گاهى سنگ هاى بزرگى وارد جو زمين مى شوند كه قسمتى از آن ها بر اثر برخورد با جو مى سوزد و باقى مانده اش در خشكى يا دريا فرود مى آيد و كسى از عدد آن ها و محل فرود آمدن آن ها آگاهى ندارد، ولى خداوند از عدد واقعى و نقطه فرودشان آگاه است.

جالب آن كه سنگ هاى سوخته به صورت ذرات كوچك خاكستر در جو زمين پراكنده مى شوند، بعضى از آن ذرات به زمين مى رسند و بعضى هم چنان در جو زمين سرگردان مى مانند، عدد سرسام آور آن ذرات بر احدى آشكار نيست، ولى خداوند از عدد آن ها نيز آگاه است.

دانش امروز مى گويد:

كره زمين با نيروى جاذبه خود تمام اجسام كوچك و بزرگ را به طرف خود جذب مى كند و با نيروى جاذبه تمام اشيا و ذرات در سطح كره زمين يا در جو آن كه ميدان جاذبه زمين است نگاهدارى مى شوند، ولى گاهى اتفاق مى افتد كه بر اثر شرايط ناشناخته و وضع و محاذات مخصوصى پاره اى از ذرات از محيط جاذبه زمين فرار مى كنند و راه فضاى بى كران كيهان را در پيش مى گيرند.

با نويدى كه حضرت سجاد عليه السلام داده است اميد مى رود در آينده با پيشرفت هاى سريع علمى، بشر به واقعيت هاى ديگرى پى ببرد و بسيارى از مسائل مجهول و ناشناخته امروز براى مردم فردا معلوم گردد، در آن موقع دانشمندان الهى جمله:

[وَ ما يَنْزِلُ مِنَ السَّماءِ وَ ما يَعْرُجُ فِيها] «1».

آنچه در زمين فرو مى رود و آنچه از آن بيرون مى آيد.

را از ديده وسيع ترى خواهند ديد و در پيشگاه ذات اقدس الهى با خضوع بيشترى مراتب عبوديت و بندگى خود را ابراز خواهند داشت.