اگر پوشش گناه هم چون خيمه اى سياه ما را فرا نگرفته بود ، اگر هواى نفس در وجود ما جا خوش نكرده بود ، اگر ما دچار خواب غفلت و بى خبرى نبوديم ، اگر فطرت و وجدان ما از اسارت شهوات آزاد بود ، اگر همه ى استعدادهاى خود را در طاعت ربّ و خدمت به خلق به كار گرفته بوديم ، هر صاحب بصيرت و صاحب نفسى ما را مطلع الفجر صفات و اسماى محبوب مى ديد ، چنان كه پيامبر بزرگ فرمود :مَن رَآنى فَقَد رَأَى الحقّ .هركس مرا ديد به تحقيق حق را ديده است .آرى ، كسى كه وجودش از هر عيب و نقصى مبرّاست و از هر گناهى پاك و پاكيزه است و كمترين نشانه اى از نشانه هاى شيطان و هواى نفس در او نيست ، خليفه ى واقعى حق است و چون به او بنگرند گويا به حق نگريسته اند .( وَفِي أَنفُسِكُمْ أَفَلاَ تُبْصِرُونَ ) .( همه ى آيات و نشانه هاى حق ) در خود شماست ، آيا با چشم بصيرت نمى نگريد ؟او از هركسى به انسان نزديك تر است . او به انسان از همه ى آشنايان آشناتر است . او لحظه اى از انسان غايب و غافل نيست . او در همه ى زمينه ها به انسان توجه دارد و مواظب و مراقب انسان است ، چنان كه به همه ى اين حقايق در قرآن اشاره فرموده است :
( وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ ).و ما از رگ گردن به او نزديك تريم .
اى قوم به حج رفته كجاييد كجاييد *** معشوق همين جاست بياييد بياييد
معشوق تو همسايه ى ديوار به ديوار *** در باديه سرگشته شما در چه هواييد
گر صورت بى صورت معشوق ببينيد *** هم خواجه و هم خانه و هم كعبه شماييد
ده بار از آن راه بدان خانه برفتيد *** يك بار از اين خانه بر اين بام برآييد
آن خانه لطيف است نشان هاش بگفتيد *** از خواجه ى آن خانه نشانى بنماييد
جان جانان با شماست ، معشوق عاشقان با شماست ، محبوب محبان ، انيس شاكران ، جليس ذاكران ، آشناترين آشنايان با شماست ، شما كجا مى گرديد و دنبال كه هستيد و مى خواهيد دل ناآرام با چه كسى ، و با چه چيزى آرام گيرد ؟!
سالها دل طلب جام جم از ما مى كرد *** آنچه خود داشت ز بيگانه تمنا مى كرد
بى دلى در همه احوال خدا با او بود *** او نمى ديدش و از دور خدايا مى كرد
حيات ما و قيام ما و روزى ما و تداوم زندگى ما و دنيا و آخرت ما همه و همه از اوست .
( اللهُ لاَ إلَهَ إلاّ هُوَ الْحَىُّ الْقَيّوم . . . ) .الله خدايى است كه هيچ خدايى جز او نيست ، زنده و پاينده است . . .در هر صورت ما مجموعه اى از صفات حق و جلوه ى اسماى اوييم ، و عبث كارى و بازى گرى در آفرينش ما وجود ندارد . سراسر وجود ما و همه ى ذرات هستى ما حق است و هر جزئى از اجزاى ما جلوه اى از قدرت و دانش و بصيرت و عدالت و حكمت است . و به همين خاطر در قرآن مجيد از وجود ما تعبير به احسن تقويم شده و پس از خلقت ما حضرت حق به خودش گفت :
( فَتَبَارَكَ اللهُ اَحْسَنَ الخَالِقِينَ ) .در اين بخش لازم است يك بار ديگر به كلام ملكوتى و سخن عرشى حضرت صادق (عليه السلام) دقت كنيم :خداى متعال انسان ها را به بازى گرى نيافريده و باطل و بى جهت وانگذاشته ; بلكه آنان را براى نمايان كردن قدرتش آفريد ، و براى اين كه طاعتش را به آنان تكليف كند ، و به اين خاطر مستوجب رضاى او شوند . آنان را نيافريد تا از سويشان سودى نصيب خود كند و زيانى را دفع نمايد ، بلكه آفريدشان تا بهآنان سود رساند و به نعيم ابد برساند.تكليف نمودن طاعت و ارائه كردن عبادت به انسان براى اين بوده كه انسان علاوه بر جمال ظاهر به جمال باطن آرايش يابد ، و همه ى زيبايى هاى معنوى در او پديدار گردد ، و در باطن خود چهره اى چون چهره ى فرشتگان پيدا كند ، و بلكه از هر زيبايى زيباتر گردد ، تا ديده ى هر صاحب ديده اى را از تماشاى زيبايى اش خيره نمايد .قلم طاعت و عبادت كه از جانب زيباى مطلق به انسان داده شده براى اين است كه انسان با اراده و اختيار خودش به وسيله ى آن قلم خود را مشاطه گرى نمايد ، و چهره ى باطن را بيارايد و آن چنان به آراسته نمودن خود بپردازد كه ملكوتيان را نه با يك دل ، بلكه با صد دل عاشق و شيفته و شيواى خود كند .از بركت اين آراستگى و زيبايى لايق مقام قرب زيباى مطلق شود . به پيشگاه رضاى محبوب راه يابد و در سايه ى رحمت و لطف او سر سفره ى نعيم ابد بنشيند و از لذت هاى مادى و معنوى آخرت بهره مند گردد .آرى ، خاك مرده را به اراده ى خود تبديل به انسانى زنده كرد تا اين گونه به او سود بخشد و وى را به نعمت هاى ابد خود برساند .
كسى كه آفرينش خود را عبث و بيهوده بداند ، خدا را از بچه اى كه در كوچه ها با ديگر بچه ها خاك بازى مى كند و با بازى با خاك ، آن را به شكل هاى گوناگون در مى آورد نپخته تر و بى دانش تر به حساب آورده ، و از اين طريق مُهر كفر و ناسپاسى بر قلب خود زده و درونش را به اغواگرى و وسوسه هاى شيطانى آلوده و نجس كرده است .
برگرفته از کتاب زیباییهای اخلاق استاد حسین انصاریان