در كتاب پر قيمت «حقايق الاصول» مرجع بزرگ حضرت آيت اللَّه العظمى حكيم- رضوان اللَّه تعالى عليه- به نقل از بعض اعاظم است كه با سيّد اسماعيل صدر و حاجى نورى صاحب «مستدرك الوسائل» و سيد حسن صدر كه از بزرگان مراجع شيعه است خدمت آخوند ملا فتحعلى سلطان آبادى براى درس تفسير رفتند.
آن مرد بزرگ كه داراى قلب ملكوتى و نفس عرشى بود تفسير آيه شريفه حَبَّبَ الَيْكُمُ الاْيْمانَ»
از سوره مباركه حجرات را شروع كرد.
شب اول توضيح و تفسير آيه براى آنان عجيب آمد كه قبل از آن چنين چيزى به نظر آنان نرسيده بود و در تفاسير به آن اشاره نشده بود. ديگر وقت رفتند گفتارى غير گفتار روز قبل داشت، تا سى جلسه كه هر جلسه همان آيه را بهتر و كامل تر از قبل تفسير كرد! اين برداشت يك عالم شيعه دوازده امامى است، چه رسد به برداشت معصوم كه داراى عقل كلّى است؟!
در آثار اسلامى آمده كه هر آيه قرآن داراى هفتاد معنا، و هر معنائى نيز داراى هفتاد شعبه است كه در حقيقت براى هر آيه چهار هزار و نهصد معنا البته در خور فهم عقول جزئيه است.
ضرب اين عدد در تمام آيات از نظر گستردگى معنا سر به عرش الهى مى زند، و چه بهتر كه بگوئيم: اين كتاب معجزه جاودانى رسول حق، و منبع علم خدا، و تجلّى وحى، و كتاب هدايت، و فروغ جاودانى، وچراغ پرنور ابدى، و مشعل فروزان الهى در راه حيات انسان است
منبع : پایگاه عرفان