بها دادن خدا به بدن‏هاى مسخّر روح‏

شيخ نقل مى كند: راوى به حضرت جواد عليه السلام عرض كرد: چيزى شنيده ام، گفتم خودم بيايم از شما بپرسم؛ چون قبول كردن آن براى من خيلى سنگين است.

فرمودند: چه شنيده اى؟ عرض كرد: از قول شما مى گويند: هر كس به مدينه برود و پيغمبر صلى الله عليه و آله، حضرت زهرا عليها السلام، امام حسن، حضرت سجاد، امام باقر، حضرت صادق عليهم السلام را زيارت كند، بعد به نجف بيايد و حضرت على عليه السلام را زيارت كند، بعد در كربلا امام حسين عليه السلام، را زيارت كند، بعد در كاظمين حضرت موسى بن جعفر عليه السلام را زيارت كند، چقدر ثواب در نامه عملش مى نويسند، اما هر كس فقط به مشهد بيايد و پدر شما را زيارت كند، ثواب آن از تمام اين زيارت ها بالاتر است؟

فرمود: بله، من گفته ام. خيال مى كنيد كرم خدا محدود است، يا از خزانه اش كم مى شود؟ اين بدن امام رضا عليه السلام است. تمام عالم فداى اين بدن.

جاهل ها مى گويند: چه خبر است؟ چرا اين همه داريد خرج مى كنيد؟ تمام عالم را خرج اين قبرى كه اين بدن در آن هست، بكنند، كارى نكرده اند. مگر چه كار كرده اند؟ اين كه چيزى نيست. اين ها لايق حريم اين بدن است؟ روح كه حساب ديگرى دارد.

امام صادق عليه السلام مى فرمايد: شب هاى جمعه هفتاد بار پروردگار امام حسين عليه السلام را زيارت مى كند. روح كه جاى خود دارد. «1»

رانده شدن از بهشت به خاطر بدن

ماه رمضان تمام مى شود، اگر كسى هنوز اسير بدن است، كارى كند كه زودتر درِ اين زندان را باز كند و اين مرغ باغ ملكوت را نجات دهد.

فقط اين شكم، چقدر اصرار كردند كه هر چه مى خواهى بخور،

«وَ كُلا مِنْها رَغَداً حَيْثُ شِئْتُما»

هر چه مى خواهى، بخور، اين هزاران درخت، اين آب، اين چشمه، اما:

«وَ لا تَقْرَبا هذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَكُونا مِنَ الظَّالِمِينَ»

به اين درخت دست نزن. تازه سير نخورد، تا شروع كرد لقمه اول را بخورد، لباس هاى آنان كنده شد و خطاب رسيد: آنان را بيرون كنيد.

اما اگر روح به اسما و اخلاق او وصل شود، بدن را نيز در استخدام بگيرد، در حقيقت روح است كه سجده مى كند. اگر بدن، پيشانى روى مهر مى گذارد، پيشانى روى مهر، در استخدام او است والا اين بدن را سال ها در سردخانه بگذاريد، سجده نمى كند، يك «يا رب» نمى گويد. بدن بدون روح لال، كور و كر است و مى گندد.

روح است كه هر كارى مى كند، فقط بايد بدن را به استخدام آن درآورد.