حكايت سيده نفيسه‏

از نمونه هاى تاريخى چنين بزرگانى كه با قرآن كريم پيوند عارفانه داشته اند؛ «سيده نفيسه فرزند حسن بن زيد بن حسن مجتبى عليه السلام، همسر اسحاق بن امام جعفر صادق عليه السلام، صاحب جلالت و فضيلت در خاندان رسالت و ولايت بوده است. او در خانه خود قبرى ساخته و در آن مشغول به قرائت قرآن و اقامه نماز مى شد و بدين حال توانست هزاران بار قرآن را ختم كند. هنگامى كه در ماه مبارك رمضان لحظه رحلت او فرا مى رسد به او گفتند: كه روزه ات را باز كن. گفت: من سى سال است كه از خداوند خواسته ام كه او را در حال روزه ديدار كنم، هرگز چنين نكنم و اكنون وقت آن رسيده كه خداوند دعايم را مستجاب كند.

سپس مشغول به قرائت سوره انعام شد و لحظه اى كه به آيه لَهُمْ دَارُ السَّلمِ رسيد، براى آنان بهشت آماده است، جان به جان آفرين تسليم كرد.

سيده نفيسه در ماه رمضان، سال دويست و هشتاد در ديار مصر دار فانى را به سوى دارالسلام وداع نمود و همسر او اسحاق خواست جنازه او را به مدينه منتقل كند تا در بقيع دفن نمايد، پس مردم مصر از او خواستند كه براى تبرّك و زيارت جنازه پاكيزه او را باقى بگذارد و به او هداياى زيادى تقديم كردند ولى او نپذيرفت.

شبانگاه پيامبر صلى الله عليه و آله را در خواب زيارت نمود و حضرت به او فرمود:

اى اسحاق! دخترم را رها كن در مصر دفن شود؛ با اهل مصر درباره نفيسه مخالفت مكن، پس همانا رحمت خدا به بركت مقام او بر مردم نازل گشته و بلا از آنان برطرف مى شود.»

[ «14» اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ بَارِكْ لَنَا فِي حُلُولِ دَارِ الْبِلَى وَ طُولِ الْمُقَامَةِ بَيْنَ أَطْبَاقِ الثَّرَى وَ اجْعَلِ الْقُبُورَ بَعْدَ فِرَاقِ الدُّنْيَا خَيْرَ مَنَازِلِنَا وَ افْسَحْ لَنَا بِرَحْمَتِكَ فِي ضِيقِ مَلَاحِدِنَا وَ لَا تَفْضَحْنَا فِي حَاضِرِي الْقِيَامَةِ بِمُوبِقَاتِ آثَامِنَا «15» وَ ارْحَمْ بِالْقُرْآنِ فِي مَوْقِفِ الْعَرْضِ عَلَيْكَ ذُلَّ مَقَامِنَا وَ ثَبِّتْ بِهِ عِنْدَ اضْطِرَابِ جِسْرِ جَهَنَّمَ يَوْمَ الْمَجَازِ عَلَيْهَا زَلَلَ أَقْدَامِنَا وَ نَوِّرْ بِهِ قَبْلَ الْبَعْثِ سُدَفَ قُبُورِنَا وَ نَجِّنَا بِهِ مِنْ كُلِّ كَرْبٍ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَ شَدَائِدِ أَهْوَالِ يَوْمِ الطَّامَّةِ وَ بَيِّضْ وُجُوهَنَا يَوْمَ تَسْوَدُّ وُجُوهُ الظَّلَمَةِ فِي يَوْمِ الْحَسْرَةِ وَ النَّدَامَةِ «16» وَ اجْعَلْ لَنَا فِي صُدُورِ الْمُؤْمِنِينَ وُدّاً وَ لَا تَجْعَلِ الْحَيَاةَ عَلَيْنَا نَكَداً]

خدايا! بر محمّد و آلش درود فرست، و ورود ما را در خانه كهنگى و پوسيدگى، و طول اقامتمان را بين طبقات خاك بر ما مبارك گردان، و قبرها را پس از جدايى از دنيا بهترين منازلمان قرار ده، و تنگى لحد را به رحمتت، براى ما وسعت ده، و در برابر حاضران عرصه قيامت، به گناهان هلاك كننده اى كه بر گردن ماست رسوايمان مكن، و به سبب قرآن در جايگاه عرض اعمال، بر ذلّت و پستى وضع ما ترحم فرما، و هنگام لرزش پل جهنم، لغزش گام هاى ما را به وقت عبور از آن به وسيله قرآن استوار ساز، و پيش از برپا شدن قيامت، تاريكى گورهاى ما را به قرآن روشن كن، و ما را در سايه قرآن از هر گونه اندوه روز قيامت، و سختى ترس هاى روز بلاى بزرگ و بى مانند نجات ده، و روزى كه چهره ستم پيشگان سياه مى شود- روز حسرت و پشيمانى- چهره هاى ما را سپيد كن، و براى ما در دل هاى مردم مؤمن، محبّت و دوستى قرار ده، و زندگى را بر ما سخت و دشوار مكن.