اميرالمؤمنين عليه السلام جمله جالبى دارند كه خيلى قابل دقت است. اين جمله از پربهاترين جملات حضرت است كه مى فرمايد: ثروت به دست آورده كه در كنار آن ثروت، عمر شما تمام مى شود، يا وارثى ندارى، كه دولت اين مال را مى برد، چه سودى براى تو دارد؟ و يا وارث دارى و وارث، ثروتت را مالك مى شود و آن چه براى تو مى ماند اين است كه در قيامت در دادگاه تو را نگهدارند و به تو بگويند:
«مِنْ أَيْنَ اكْتَسَبْتَ مالَكَ» آن ثروت را از كجا به دست آوردى؟ آيا حلال بود، يا حرام؟ اين پولى كه از تو ماند، دليل بر بخل تو بوده و بخيل بايد به جهنم برود:
«وَ الَّذِينَ يَكْنِزُونَ الذَّهَبَ وَ الْفِضَّةَ وَ لا يُنْفِقُونَها فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذابٍ أَلِيمٍ»
اين حكم قطعى پروردگار است. پس اگر در حلال بخيل بودى، بايد به جهنم بروى، در حرام كه جهنمى شدن تو حتمى است.
يا بى وارثى كه دو صورت داشت و در هر دو صورت بايد به جهنم بروى، چه حلال باشد و در آن بخيل باشى، چه حرام.
و يا وارث دارى كه مى پرسند: وارث تو كيست؟ اگر وارثانت باادب و با تربيت و اهل خدا باشند، بعد از مردن تو به آنها رسيده است، مى گويند: ما كه بار اين پول ها را نمى خواهيم به دوش بكشيم. به اندازه عادى، زندگى خود را اداره مى كنيم و بقيه اش را نيز خرج خدا مى كنيم. پول چه كسى را خرج خدا مى كند؟ پول كس ديگر را، نه پول خودش را.
منبع : پایگاه عرفان