آمرزش من آماده است، ولى براى به دست آوردن آمرزش، توبه لازم است «1» و توبه گناهان با همديگر فرق مى كنند. بايد ديد اين گناهى كه من مرتكب شده ام، در رابطه با عبادت است؟ يا در رابطه با مال مردم؟ و يا در رابطه با حقوق مردم؟
همه اين ها بايد كاملًا جبران شوند. يا اگر حاكم، مدير و يا قاضى دادگاهى، با علم و توجه به مسأله، بنا به دلايلى مانند عصبانى بودن از بدكاران، زمين و خانه كسى را مصادره كرده است و اكنون كه آرام شده و فهميده است كه گرچه بد بودند، اما به ناحق در مال مردم حكم داده است، توبه اين قاضى و يا حاكم به اين است كه برود مال را پس بگيرد و به صاحبش برگرداند و اگر ضررهايى متوجه مال شده، بايد همه آنها را پس بدهد. آن وقت است كه مغفرت خدا ظهور مى كند.
به قدرى پروردگار عالم عاشق توبه بندگان و هزينه كردن مغفرت خود است كه براى گنهكارانى كه توبه نمى كنند و مغفرت او را طلب نمى كنند، در قرآن فريادش بلند شده است:
«أَفَلَا يَتُوبُونَ إِلَى اللَّهِ وَيَسْتَغْفِرُونَهُ »
اين فرياد را از كجا مى فهميم؟ از حرف تحضيض كه در آيه شريفه به كار گرفته شده است. «أَفَلَا يَتُوبُونَ » چرا گناهكاران توبه نمى كنند؟ من مى خواهم آمرزشم را هزينه كنم. چرا برنمى گردند؟ از آلودگى ها دست برنمى دارند و به پاكى ها گرايش پيدا نمى كنند.
چرا از من طلب آمرزش نمى كنند؟ من آماده آمرزش و بخشش هستم. من خدايى هستم كه به انتظار توبه فرعون و آمرزيدن او بودم.
به همين دليل به موسى عليه السلام گفتم:
«اذْهَبَآ إِلَى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَى* فَقُولَا لَهُ قَوْلًا لَّيّنًا لَّعَلَّهُ يَتَذَكَّرُ أَوْ
يَخْشَى » اگر متذكر مى شد و قلبش نسبت به من فروتن مى شد، آمرزش او حتمى بود.
در اينجا وجود مبارك حضرت زين العابدين عليه السلام با اشك چشم به پروردگار عرض مى كند:
«فَما عُذْرُ مَنْ أَغْفَلَ دُخُولَ البابِ بَعْدَ فَتْحِهِ»
خدايا! چه چيزى باعث غفلت مردم است كه تو درى را به روى آنان به نام درب توبه باز كردى؟ و آنها بعد از عمرى، هنوز نيامده اند كه از اين درب وارد شوند؟
چرا؟ تا چه زمانى مردم مى خواهند گناه كنند و اهل فساد باشند؟ مردم كه از گناه ضرر ديده، سود و منفعتى نديدند.
«أَفَلَا يَتُوبُونَ إِلَى اللَّهِ وَيَسْتَغْفِرُونَهُ »
نمى خواهند از من طلب مغفرت كنند؟ بر شما واجب است كه گناه كاران را با اين گونه آيات بيدار كنيد.
منبع : پایگاه عرفان