بخشى از روايتى را براى شما بيان مى كنم كه كلمه «حسن» در اين روايت به كار برده شده است. اين گفتار پيغمبر صلى الله عليه وآله خطاب به اميرالمؤمنين عليه السلام مى باشد:
«سَبْعَهٌ مَنْ كُنَّ فِيه فَقَدِ اسْتَكَمَلَ حَقيقَهَ الايمانِ وَ ابْوابُ الجَنَّهِ مُفَتَّحَهٌ
لَهُ»
هفت چيز است كه اگر كسى انجام دهد، واقعيت ايمانش كامل مى شود و تمام درهاى بهشت بر او باز مى شود.
اولين مطلب: «من أحسن صلاته» كسى كه نماز خود را زيبا بجا بياورد، يعنى نماز را مطابق با رساله و نيت خالص انجام دهد.
روى اين حساب، قرآن و روايات ما را به رفتار، گفتار، عبادت، نيت، هدف و برنامه هاى زيبا دعوت مى كنند. خدا نازيبايى ها را قبول نمى كند، اما زيبايى ها را به قيمت بهشت قبول مى كند و هر چه زيبايى در قرآن مى بينيد، انسان به آن دعوت شده است و خدا مى دانست كه در وجود امام مجتبى عليه السلام همه اين ها جمع است كه وقتى روز پانزدهم ماه رمضان به دنيا آمد، پيغمبر صلى الله عليه وآله منتظر شد كه خدا چگونه اين مولود را نام گذارى مى كند، جبرييل آمد و عرض كرد: او را «حسن» بناميد، يعنى مُلك و ملكوت اين مولود، زيبا است.
منبع : پایگاه عرفان