رسول خدا فرمود:
«ثلاث من حقايق الايمان، الانفاق من اقتار، و انصافك الناس من نفسك، و بذل العلم للمتعلم:»
سه چيز از حقايق ايمان است: انفاق به هنگام تنگدستى، و انصاف دادن به مردم از جانب خود، و بخشيدن و هزينه كردن دانش براى دانشجو.
«من اعطى درهما فى سبيل الله كتب الله له سبعمأة حسنة:»
كسيكه در راه خدا درهمى بخشد، خدا براى او هفتصد حسنه مقرر مى دارد:
اميرالمؤمنين فرمود:
«طوبى لمن انفق الفضل من ماله و امسك الفضل من كلامه:»
خوشا به حال كسى كه زيادى از مالش را در راه خدا هزينه كند، و اضافه كلامش را نگاه دارد.
حضرت صادق فرمود:
«ملعون، ملعون من وهب الله له مالًا فلم يتصدق منه بشيئ:»
از رحمت خدا دور است، از رحمت خدا دور است كسى كه خدا مالى را به او ببخشد و او چيزى از آن را در راه خدا هزينه نكند.
حضرت باقر (ع) از پدران بزرگوارانش از پيامبر اسلام روايت مى كند كه خداى تعالى مى فرمايد:
«المعروف هدية منى الى عبدى المؤمن، فان قبلها منى فبرحمة منى، فان ردها فبذنبه حرمها و منه لا منى، و ايما عبد خلقته فهدية الى الايمان وحسنت خلقه و لم ابتله بالبخل فانى اريد به خيراً:»
خير و نيكى (كه از مصاديق مهم اش انفاق مال و علم و آبرو است) هديه اى از من به سوى بنده مؤمنم مى باشد، پس اگر آن را از من بپذيرد به سبب رحمت من است، و اگر آن را مردود سازد به علت گناهش از آن محروم شده نه از سوى من، و هر بنده اى را بيافرينم، و او را به ايمان هدايت كنم، و اخلاقش را نيكو سازم و به بخل دچارش نكنم، بى ترديد نسبت به او خير خواسته ام.
از حضرت رضا (ع) روايت شده است كه مى فرمود:
«السخى قريب من الله، قريب من الجنة، قريب من الناس و البخيل بعيد من الله، بعيد من الجنة، بعيد من الناس، و سمعته يقول: السخاء شجرة فى الجنة من تعلق بغصن من اغصانها دخل الجنة:»
انسان سخاوتمند به خدا و به بهشت و به مردم نزديك است، و بخيل از خدا، از بهشت، از مردم دور است راوى مى گويد از حضرت شنيدم مى فرمود: سخا درختى در بهشت است، كسى كه به شاخه اى اى شاخه هاى آن (كه انفاق بخشى از امكانات در راه خداست) آويخته وارد بهشت مى شود.
اميرالمؤمنين (ع) از حضرت مجتبى پرسيد سخاوت و كرم چسيت؟ پاسخ داد:
«اجابة السائل و بذل النائل:»
درخواست خواهنده را روا كردن، و بخشش به كامياب.
حضرت صادق (ع) فرمود:
«السخا ان تسخو نفس العبد عن الحرام ان تطلبه، فاذا ظفر بالحلال طابت نفسه ان ينفقه فى طاعة الله عزوجل:»
سخا به اين است كه وجود انسان از طلب حرام باز ايستد، و هنگامى كه به حلال دست يافت وجودش از اين كه آن را در راه خدا انفاق كند خوشحال شود.
حضرت رضا (ع) از پدرانش در بخشى از يك روايت مفصل درباره پذيرش نماز از نمازگزار از جانب حق نقل مى كند كه قطعاً نماز را از كسى مى پذيرم كه .......
«يطعم الجائع، و يكسو العارى، و يرحم المصاب، و يؤدى الغريب:»
گرسنه را از غذاى مناسب بخوراند، برهنه را با لباس قابل قبول بپوشاند، به بلا ديده رحمت و مهر ورزد، و غريب را جاى دهد.
موسى از حضرت حق پرسيد پاداش كسى كه آزارش را از مردم بازدارد، و احسان و نيكى اش را براى مردم هزينه كند چيست؟ حضرت حق فرمود:
«يا موسى تناديه النار يوم القيامة لا سبيل لى عليك:»
اى موسى در قيامت آتش او را فرياد مى دهد، مرا بر ضد تو هيچ برنامه و كارى نيست.
منبع : پایگاه عرفان