اگر توبه نكردن گنهكار به علت مأيوس بودنش از رحمت خدا باشد بايد بداند كه يأس از رحمت، جز اخلاق كافران نيست .
اگر روى گردانى گنهكار از توبه به تصوّر اين معنى باشد كه خداوند قدرت بر آمرزش او را ندارد، بايد بداند كه اين حالت از اخلاق يهود عنود است .
اگر روى گردانى گنهكار از توبه، محصول تلخ تكبر او نسبت به حضرت حق و جرأت او نسبت به خداوند مهربان و اسائه ى ادب او نسبت به ربّ كريم باشد، بايد بداند خداوند عزيز اينگونه مردم متكبر و جرى و بى ادب را دوست ندارد و كسى كه مورد محبّت خدا نباشد، نجاتى در دنيا و آخرت براى او نيست .
گنهكار بايد بداند روى گردانى از توبه، در حالى كه باب توبه باز و انجام توبه همراه با شرايطى كه دارد ممكن، و خداوند مهربان توبه پذير است، عين ستم بر خويش و ظلم به حقايق عالى ملكوتى است.
«... وَ مَنْ لَمْ يَتُبْ فَأُولئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ».
و آنان كه (از زشتى ها، گناهان، ستمكاريها، تجاوزات، ترك واجبات، خوردن مال حرام، تهمت، غيبت، فساد اخلاق) توبه نكردند و به حضرت محبوب باز نگشتند، از ستمگرانند.
«إِنَّ الَّذِينَ فَتَنُوا الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِناتِ ثُمَّ لَمْ يَتُوبُوا فَلَهُمْ عَذابُ جَهَنَّمَ وَ لَهُمْ عَذابُ الْحَرِيقِ».
همانا كسانى كه مردان و زنان باايمان را گداختند، سپس توبه نكردند، عذاب جهنم و عذاب سوزنده را سزاوارند.
منبع : پایگاه عرفان