فرمود: من هميشه منتظرت هستم تا برگردى و آشتى كنى، حتى تا زمانى كه در بستر مرگ افتاده اى و نفس تو تا سينه ات رسيده است. گاهى هم يك داد با محبت بر سرت مى كشم:
« أَلَمْ يَأْنِ لِلَّذِينَ ءَامَنُوآاْ أَن تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِكْرِ اللَّهِ »
بنده من! پنجاه سال است دارى مى روى، هنوز وقتش نشده كه برگردى؟ كجا دارى مى روى؟ چه كسى منتظر تو است؟ پيش چه كسى دارى مى روى؟
بنده من! يك عمر است كه دشمن من ـ شيطان ـ را از دست خودت خندان كردى، اما حالا وقتش نشده است كه يك بار منِ خدا را از خودت خوشحال كنى؟ همه اش بايد دشمن من را خوشحال كنى؟ من كه در را نمى بندم تا بيايى.
امام بر طبق آيه سوره رعد:
« لِلَّذِينَ اسْتَجَابُواْ لِرَبِّهِمُ الْحُسْنَى »
آنهايى كه دعوت من خدا را اجابت كردند، تمام درهاى نيكويى را در دنيا و آخرت به رويشان باز مى كنم، ديگر تعيين نكرده اند كه چند درجه و چقدر و چند كيلو و چند متر و به چه مساحتى؟
آنهايى كه دعوت من را استجابت كردند؛ با توحيد، عمل صالح و اخلاق حسنه، تمام درهاى خوبى دنيا و آخرت را به رويشان باز مى كنم. همين يك جمله را به شما گفته است، اما چقدر رحمت، نعمت، بركت، عشق، محبت و كرامت در همين
جمله نهفته است؟
منبع : پایگاه عرفان