سوم: تو را دعوت مى كنم به خدا گويى:
« ادْعُ إِلَى سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ »
بنده من! حالا كه من را باور كردى و من را مى خواهى، حالا بلند شو و در مردم بگرد، افراد قهر را با من آشتى بده، من اين قدر اين كار را دوست دارم.
داود عليه السلام گفت: خدايا! به من مى گويى قهرها را با تو چگونه آشتى بدهم؟ فرمود: آنها را بنشان و محبت هايى كه من در حقشان كردم را به رخشان بكش، به آنها بگو: خدا اين گونه بوده است.
نعمت هايى كه من به آنها داده ام را به آنها گوشزد كن. حالا از تو خداگويى مى خواهم، و قانع به اين سه برنامه نيستم، از تو مى خواهم كه خدا گونه هم بشوى:
« صِبْغَةَ اللَّهِ وَ مَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَةً »
اين دعوت هاى من است.
وضع اجابت كنندگان دعوت خدا
حالا برويم سراغ وضع كسانى كه دعوت خدا را اجابت كردند، ببينيم نظر خدا در حق آنها چيست؟ و نظر خدا در حق آنهايى كه دعوتش را اجابت نكردند چيست؟
من براى اين مسأله يك آيه از سوره رعد برايتان مى خوانم، اول آيه در مورد اجابت كنندگان و آخر آيه هم درباره كسانى است كه يك عمرى گفته اند نمى آييم. خدا به آنهايى كه اول كار مى گويند نمى آييم، به پيغمبر صلى الله عليه و آله مى گويد: باز هم دنبالشان برو. به اين راحتى هم عكس العمل نشان نمى دهد.
منبع : پایگاه عرفان