شرايط قارى قرآن‏

بر تمام عبّاد حق، واجب عينى است كه در شبانه روز، ده مرتبه حمد و يكى ديگر از سوره هاى قرآن را قرائت كنند.

و اين قرائت در ارتباط با نماز است و قارى اگر بخواهد بر اساس خواسته حق، به قرائت قرآن اقدام كند، به فرموده حضرت صادق عليه السلام بايد سه واقعيت را مراعات كند:

1- قلب خاشع.

2- بدن آسوده.

3- جايى كه حواس و مشاعر آزاد از تشويش و اضطراب باشد.

1- خشوع قلب در قرائت

خشوع قلب كه تواضع و تسليم بودن او در برابر خداست و ترس او از مقام و عذاب حق با معرفت نسبت به حضرت او به دست مى آيد و اين معرفت از طريق قرآن و آثار عترت قابل تحصيل است.

2- فراغت در قرائت

بدن آسوده با مراعات بهداشت تن و روان به دست مى آيد؛ اگر انسان مراعات قواعد بهداشت تن و روان را ننمايد، در عبادت نشاط و حواس جمع نخواهد داشت و به خصوص موفق به قرائت و فهم واقعى قرآن نخواهد گشت.

3- محل قرائت

محل قرائت قرآن هم بايد خالى از كشش هاى مادى و شيطانى و غريزى باشد كه در ميان جمع اين كشش ها و عوامل، امكان قرائت قرآن، به نحوى كه حضرت او خواسته وجود ندارد، جايى كه از هر گوشه آن صدايى بلند و عاملى انسان را به سوى خود مى كشد، جاى قرائت قرآن و به عبارت ديگر خواندن نماز نيست.

بهترين محل براى قرائت واقعى مساجد است؛ بهترين مسجد نيز آن مسجدى است كه از زر و زيور و آرايش هاى فريبنده و جلب كننده حواس، خالى است.

برخى از مساجد از نظر ساختمان برون و درون و زينت و آرايش و جمال و جلال ظاهر، آدمى را به ياد ساختمان هاى مادى گرايان و اهل دنيا مى اندازد و در تمام وقتى كه انسان در نماز است، به جاى ياد خدا، به فكر آرايش و زيور محراب و در و ديوار و وضع مسجد است.

مسجد در زمان پيامبر بزرگ اسلام صلى الله عليه و آله، عبارت از يك زمين محصور بود و هيچ گونه زر و زيور و آرايش در آن وجود نداشت.

در مسجدى كه پيامبر صلى الله عليه و آله بنا كرده بود، جز ريگ بيابان فرش نداشت و جز آسمان براى آن سايبانى نبود.

در همان مسجد بود كه مردان و زنان بزرگى به جامعه انسانيت تحويل داده شد و همانجا بود كه نور اسلام به تمام كره زمين تابيد و تمام امور مسلمانان از سياست و قضا و اقتصاد و امور خانوادگى و اجتماعى، سرچشمه گرفت و فيوضات الهى از آن مكان شريف بود كه بر روح و جان و نفوس مستعد تابيد و از تابش آن كسانى به وجود آمدند كه فخر كائنات شدند.