امام صادق عليه السلام اين طور مردم نمك به حرام را معرفى كرده است، مردم بى حيا، بى شرم كه هشتاد سال سر سفره خدا نشستند و خوردند و هيچ چيزى نفهميدند، شاخ و برگى، ميوه اى و رشدى پيدا نكردند.
شما ممكن است بفرماييد، همين آدم هشتاد ساله زن و بچه و نوه و نتيجه دارد. مى گوييم: اين ها را حيوانات هم دارند، مگر آنها ندارند؟ حيوانها نر و ماده دارند، گاهى هم نر و ماده آنها سالى هفت تا بچه مى زايند، بعضى ها سالى ده تا بچه مى زايند.
ماهى هاى ماده، بعد از تماس با نر، گاهى صد هزار تخم مى ريزند، كه صد هزار تا ماهى مى شوند، آن ماهى ها هم صد هزار تخم مى ريزند، يك ساله يك نر و ماده، چند ميليون ماهى مى شوند، تازه در اين زمينه هم آنها برنده هستند، باز اين بيچاره بعد از هشتاد سال، كلاً ده تا پسر و دختر دارد، اما ماهى نر و ماده بعد از يك سال يك ميليون نوه دارند. نمره را بايد به آنها داد.
اگر در مسابقه خوردن هم باشد كه خدا پدر شتر را بيامرزد، از اين ها بهتر و بيشتر هم مى خورد، آب يك هفته اش را يك دفعه مى خورد، يك هفته هم در بيابانها بدون آب راه مى رود.
تازه اين مردم آزارى هم كرده، بى دين مانده و رفته زن گرفته، چراغ ايمان زن را هم خاموش كرده، آن وقت اين دو زن و شوهر بى دين ده تا بچه بى دين هم پيدا كردند، و به جان شما انداختند.
اگر يك نفر خودش بود و هشتاد سالش بود، يك درجه ظلم و فساد داشت، اما الان خودش هست و زن و بچه و دختران و پسران و نوه ها و نتيجه ها. يك جمعيت ظالم به وجود آورده است، يعنى اين شخص يك كارخانه ظالم سازى بوده است.
حالا در چند بچه و نوه و نتيجه اش يكى به تور شما جوانهاى خوب الهى خورده، دو سه شبى پاى درسى، مناجاتى، دعائى، كميلى، ابوحمزه اى آمده، آدم خوبى شده، به چه درد آن آقا مى خورد؟
اين روايت: « الناقصُ ملعونٌ » يعنى كسى كه بدنش رشد كرده، ولى دنبال رشد عقل، قلب، نفس و جان نرفته است.
منبع : پایگاه عرفان