بسيارى از اولياى خدا و عارفان معارف و عابدان زاهد و شيداييان واله و مجذوبان عاشق در ميان تهيدستان و فقيرانند . از اين جهت نبايد به احدى از اين طايفه به چشم حقارت نظر كرد ، بلكه بايد ادب و احترام و خوش اخلاقى و نيك رفتارى را نسبت به آنان رعايت نمود و آنان را از خود برتر و بهتر دانست .اينان گروهى هستند كه خداى مهربان در قرآن مجيد از آنان به خوبى ياد كرده و بزرگشان دانسته و پيامبرش را به احترام آنان فرمان اكيد داده است .اينان چهره هاى معنوى وارسته و والايى هستند كه خداى بزرگ پيامبرش را به بودن با آنان امر مى كند و اجازه نمى دهد به خاطر چيزى و كسى دست از آنان بردارد و روى از آنان بگرداند !خداى عزيز شب معراج به پيامبرش فرمود :محبت براى خدا محبت به تهيدستان و فقيران و نزديك شدن به ايشان است . پيامبر گفت : پروردگارا ! تهيدستان و فقيران كيانند ؟ خدا فرمود : كسانى كه به كم راضى اند و بر گرسنگى صابرند و بر آسانى شاكرند ، از گرسنگى و تشنگى خود شكايت نمى كنند و دروغ نمى گويند و بر پروردگارشان خشمگين نمى شوند و بر آنچه از دستشان رفته اندوه نمى خورند و به آنچه به آنان داده شده شاد نمى گردند .
اى احمد ! محبت من محبت به تهيدستان و فقيران است ، پس به آنان نزديك شو و نشستن آنان را به خود نزديك گردان تا به تو نزديك شوم .نشست و برخاست با فقيران ، به خانه ى آنان رفتن ، با آنان عاشقانه معاشرت كردن ، و به آنان محبت ورزيدن ، آلودگى كبر را از قلب مى زدايد و نقش زيباى تواضع را بر صفحه ى جان صورت گرى مى كند و بيمارى نخوت و خودبينى و فخرفروشى را درمان مى كند و راه رسيدن به فيوضات الهى را هموار مى نمايد و نهايتاً انسان را محبوب خدا مى كند .متكبّران ـ كه از رحمت پروردگار محرومند و از اخلاق پيامبران و امامان دورند و درونى آلوده دارند ـ از نشست و برخاست با فقيران امتناع مىورزند و از نزديك شدن به تهيدستان و افتادگان دورى مى جويند . درِ خانه ى آنان به روى اينان كه گاهى در ميانشان اهل الله هستند بسته است .اين خودخواهان مغرور و آلودگانى كه نشست و برخاست با فقيران و محبت ورزيدن به آنان را براى خود ننگ و عار مى دانند گويا خبر ندارند كه پيامبر فرموده است :لاَ يَدخُلُ الجَنّةَ مَن كَانَ فِى قَلْبِهِ مِثقالُ حَبّة مِن خَردَل مِنْ كِبْر . . . .كسى كه در دلش به وزن دانه ى خردلى از كبر است وارد بهشت نمى شود !و گويا نمى دانند كه گاهى بندگان خاص خدا و عباد روشن ضمير حق در ميان اين طايفه اند كه از هر جهت قابل احترامند .
بر گرفته از كتاب زيباييهاي اخلاق استاد حسين انصاريان