خداوند بى‏نياز

اللَّهُ الصَّمَدُ] .

خداى بى نياز [همه موجودات هستى كه نيازمند و عين فقرند براى رفع نيازشان روى به او كنند و از حضرتش گدايى نمايند.].

آقاى عزيز و بزرگوارى كه در تمام نيازها روى به او آورند و بر حضرتش تكيه كنند و توجه نمايند و بدون او كارى انجام نگيرد.

به فرموده حضرت سيد الشهدا و حضرت سجاد و امام باقر و حضرت صادق عليهم السلام كسى كه آقايى و بزرگى و شرف و سيادت، در او در نهايت كمال است، كسى كه دائم و هميشگى است و هماره بوده و خواهد بود، فرمانرواى بزرگى كه فوق او، امر دهنده و نهى كننده نيست و قائم به ذات و بى نياز از غير است.

علامه مجلسى رحمه الله در كتاب پرقيمت «مراة العقول» مى گويد:

اين معنا در حقيقت عبارت است از وجوب وجود و بى نيازى مطلق او و احتياج عموم كائنات در جميع امور به اوست، يعنى مبدأ كل و مرجع عموم و پناهگاهى كه هر كس هر حاجتى دارد و هر چه بخواهد او قادر به انجام حاجت و بخشيدن خواسته اش هست و از آنچه همگان نياز به آن دارند چيزى را فاقد نمى باشد و سزاوار است كه همه كس به خشوع و پرستش متوجه وى شوند و روى نياز به دربار بى نياز او آرند.