اصرار پروردگار به تقوا، از شدت عشقش به انسان است. نمى پسندد كه هيچ انسانى دچار عذاب بشود.
پس چطور اين همه انسان در قيامت دچار عذاب مى شوند؟ خودشان پسنديدند كه دچار عذاب بشوند، و به وجود مقدس حضرت او ربطى ندارد.
وجود مقدس او كه در قرآن مرتب فرياد زد:
« وَ لاَ تَقْرَبُواْ الزِّنَىآ إِنَّهُ كَانَ فَـحِشَةً وَسَآءَ سَبِيلاً »
« وَلاَ تَقْرَبُواْ مَالَ الْيَتِيمِ إِلاَّ بِالَّتِى هِىَ أَحْسَنُ »
« وَلاَ تَأْكُلُوآاْ أَمْوَ لَكُم بَيْنَكُم بِالْبَـطِـلِ »
« وَ لاَ يَغْتَب بَّعْضُكُم بَعْضًا »
« إِنَّ الَّذِينَ يَأْكُلُونَ أَمْوَ لَ الْيَتَـمَى ظُـلْمًا إِنَّمَا يَأْكُلُونَ فِى بُطُونِهِمْ نَارًا »
يك عده اى دلشان نخواست گوش بدهند، دلشان نخواست تلخى روبنايى تقوا را تحمل كنند، و حرف اين عاشق را گوش بدهند. دنبال عشق هاى مجازى و قلابى رفتند، و خيال كردند همه لذت در همان عشق است.
منبع : پایگاه عرفان