تقوا و هدايت

سخن در آيه پانزدهم سوره مباركه آل عمران بود. آيه شريفه به يك مسأله همراه با سه نتيجه اشاره مى كند، كه به نظر قرآن كريم براى انسان هيچ مسأله اى افضل و بالاتر و برتر و پرمنفعت تر از اين مسأله نيست.

واقعيتى كه تمام انبياى الهى عليهم السلام و ائمه طاهرين عليهم السلام و اولياى حق به آن آراسته بودند.

علاوه بر آراسته بودن به اين واقعيت، تا لحظه آخر عمرِ امت ها و ملت ها، مردم را به اين حقيقت دعوت مى كردند.

بهايى كه قرآن مجيد به اين مسأله داده است به هيچ مسأله اى نداده، يا ارزشى كه خداوند متعال در قرآن كريم براى اين مسأله قائل شده است، براى هيچ مسأله اى قائل نيست. منافعى كه اين مسأله در زندگى دنياى مردم و آخرت مردم دارد، هيچ كدام از مسائل الهى آن منافع را ندارد.

واقعيتى است كه پروردگار در قرآن مى فرمايد: وصيت خود من به تمام انسان هايى است كه قبل از شما در دنيا زندگى مى كردند.

البته مشترى اين مسأله هميشه كم بوده است، چرا كه آراسته شدن به اين حقيقت همراه با يك سلسه تلخى هاى ظاهرى است، و مزاج ها اين تلخى ها را نمى خواهند تحمل كنند، نه اين كه نمى توانند.

اگر واقعا توانايى تحملش نبود، وجود اقدس حضرت حق كه رحيم و حكيم است، مسأله را به كل ارائه نمى كرد. همه قدرت تحمل اين حقيقت را دارند، ولى بيشتر مردم نمى خواهند تحمل كنند، نه اين كه نمى توانند.